Na zeker 3 maanden lang repeteren met alleen het koor, de dirigent en de piano, konden we vandaag eindelijk eens horen hoe het gezamenlijk zou klinken met de orkestrale muziek. Een aantal weken geleden dacht ik ook dat we samen met het orkest zouden oefenen en, alhoewel ik al moe was van al die repetities die wekelijks twee uurtjes van mijn vrije tijd opslokten en ik het amper nog kon volhouden in die kou buiten EN binnen de kerk, was ik zo enthousiast om in de mail te lezen dat het orkest “voor het eerst kwam om te oefenen.” Ik was super benieuwd, maar in de pauze zag ik nog steeds geen muzikanten binnenlopen en hun komst werd ook niet aangekondigd. Ik begon te twijfelen en zocht opnieuw het mailtje op. Bleek dat ik over één heel belangrijk woord had gelezen: samen. “… het orkest komt vandaag voor het eerst SAMEN om te oefenen.” Het orkest kwam niet met ons oefenen, maar het was gewoon hun eerste repetitie als orkest. Wat was ik teleurgesteld. Zat ik daar in die koude kerk voor de zoveelste keer, terwijl ik gewoon lekker knus thuis op de bank had willen luieren. Maar aan de andere kant was ik ook heel trots op mezelf, want ik was er bij bijna elke repetitie! Bij de allereerste zondagse oefening bij Parnassos had ik na 2 uur al grote moeite om ‘bij de les’ te blijven. Maar aan het eind van die dag klonk we al zoveel beter; die 6 uren waren killing, maar wel rewarding! En misschien heel cheesy om te zeggen, maar de stemmen om mij heen (vooral de alten natuurlijk 😉 waren voor mij echt een motivatie!
Wie had nou gedacht dat ik, die niet van zingen houd, mij zou aansluiten bij een koor; bijna 4 maanden lang consequent zou mee oefenen; en nog erbij in het genre ‘klassieke muziek’!? Niet ik in elk geval.
Maar vandaag was het eindelijk zover; de allereerste koorrepetitie samen met het orkest! Het was weer zo’n 6-uur lange zondagse repetitie, maar ongeveer op de helft werden we samengevoegd met het orkest en ik kon niet wachten op dat moment. Het eerste uurtje ging best goed, vond ik, aangezien we zeker twee weken lang geen repetitie hebben gehad en ik heb echt niet geoefend in Boedapest, hoor. Maar er was wel een groep aanwezig tijdens studiereis die bepaalde stukken al uit het hoofd kende en die zongen tijdens de wandelingen door Boeda en Pest. Dat was misschien wel even een goeie trigger voor mij om onbewust mijn partijen niet te vergeten. Maar terug naar mijn punt: het orkest! Ze waren er! En voor mij klonk het allereerste stuk dat we repeteerden:
majestueus
Misschien een beetje overdreven beschrijving, maar ik kijk er nu wel écht naar uit om samen met het Hucbaldkoor op te treden in de Jacobikerk. Maar alleen dit jaar. Volgend jaar mogen ze mijn plek inwisselen met een nieuwe eerstejaarsstudent. Deze column sluit ik af met ‘dat ene majestueuze nummer.’ Tot zaterdag 4 mei in de Jacobikerk!
