Tot nu toe was ik niet bekend met Podium Witteman, het tv-programma van dé Paul Witteman, maar daar heeft Hucbald verandering in gebracht! Het enige wat ik wist dat Witteman was gestopt met Pauw en Witteman (vanwege pensioen ofzo?), dat ie best aardig kan pianospelen en ohja, ik heb volgensmij nog een boekje van hem in de kast staan over het concertgebouw.
Kennelijk heeft deze grijze presentator tegenwoordig ook een eigen muzikaal programma!
En toen eindelijk was het zover: met precies acht Hucbaldianen gingen we zondag 1 maart j.l. op weg naar Amsterdam. Eenmaal te zijn overgestapt op de metro, de tram en nog wat te hebben gelopen, kwamen we precies op tijd aan op de plaats van bestemming. Spannend! Toen we tussen de rest van het publiek stonden, waren we natuurlijk de jongsten. Maar dat had het productieteam goed in de gate: ze hadden stoelen voor ons gereserveerd pal achter de enige echte Paul Witteman zelf!
In de anderhalf uur dat het live-programma duurde, ging Witteman in gesprek met de meest actuele artiesten op klassieke gebied, zoals de violiste Rosanne Philippens, net als haar zusje Julia met haar Fuse band, die er overigens flink op los swingden! Deze uitzending stond in het teken van de Balkan muziek, dus een Oost-Europese accordeonspeler kon niet ontbreken. Samen met de Fuse band maakte hij er een flink feestje van. Het thema van de wekelijkse quiz stond kon niet anders dan tranentrekkers zijn, want wie was er te gast? Carel Craayenhof! Wie? Nou, die accordeonist–pardon, bandeonist- die Maxima liet huilen tijdens haar huwelijk. Nadat hij met Paul had gepraat over de geschiedenis van de bandeon, speelde hij ter afsluiting van het programma nog een paar eigen composities met zijn band.
En toen restte ons er nog maar één enkel ding te doen; met Paultje op de foto! Meteen nadat hij een niets veelzeggend gesprekje met een 10-jarig jongetje had gevoerd (‘Vond je het leuk?’ ‘Ja.’ ‘Mooi zo.’), trokken we hem aan zijn colbertje en vroegen we of we met hem op de foto mochten (‘Tuurlijk, maar dan moeten jullie zo om mij heen gaan staan dat ik goed zichtbaar ben’.) Bij deze moet ik toch echt even onze secretaris en voorzitter mijn complimenten geven: jullie hebben toch maar even handen geschud met Witteman! Ook Carel hebben we weten te strikken voor een Hucbald-foto, en hij nam zelfs nog de moeite om wat woorden over Muziekwetenschap uit te wisselen. Natuurlijk hebben we Hannah gesproken die de plekken voor ons had geregeld; dat we zeker terug mochten komen en dat ze het zo fijn vonden dat ze dankzij ons een gemêleerd publiek hadden!
Onze laatste missie was het vinden van een goedkoop avondmaal. Volgens onze secretaris zouden ze op het Leidsche plein ze voor vijf (!) euro pizza hebben, en na even zoeken namen we gretig het goedkope aanbod van de eigenaar van een Italiaans restaurant aan. Met volle magen, verlieten we gezamenlijk onze hoofdstad om na een gezellig treinreisje veilig aan te komen in ons oh-zo vertrouwde Utrecht.
