Het is eind maart. Pasen is voorbij. De zomertijd is begonnen. Officieel is het dus lente. Helaas is hier nog weinig van te merken wanneer men de deur uitstapt. Het algemene idee is dat het lentegevoel positief is, waarbij bijvoorbeeld de zon en het groen zorgen voor lachende gezichten. Maar: welke zon? En waar is het groen? Waar is dat positieve gevoel? Omdat weinig dus nog meewerkt om dit te creëren kennen wij muziekwetenschappers natuurlijk de beste oplossing: muziek. Daar voor iedereen, op elk gewenst moment van dag voor het creëren van elke gewenste emotie. En, laat ik nu speciaal voor jullie een prachtig lijstje met muziek opgesteld hebben om het positieve naar boven te laten komen!
Oké, de meesten zien dit al aankomen, dus laat ik met het overduidelijke beginnen: Vivaldi. Het zit misschien in elk Casio-keyboardstandaard ingeprogrammeerd, maar dit maakt het nog niet minder mooi. Onlangs zag ik een interview met Vesko Eschkenazy, concertmeester van het Koninklijk Concertgebouworkest, die het begin van ”La Primavera” uit Le Quattro Stagioni omschreef als ‘één van de meest optimistische van de klassieke muziek.’ En hier moet ik hem gelijk in geven. Uiteraard is het iets persoonlijks, maar niemand zal na de eerste maten het idee hebben dat het om een requiem gaat. Deze noten schreeuwen gewoon om zonnestralen, zingende vogels en weiden vol bloemen (al is dat laatste wellicht ver te zoeken in de Utrechtse binnenstad).
Deze volgende ‘categorie’ is er een voor de echte liefhebber: het geluid van de accordeon. Persoonlijk vind ik het fantastisch; mijn gedachten dwalen direct af naar een zonnig Frankrijk en dit staat gelijk aan een positief lentegevoel. ‘Maar,’ denk je nu misschien, ‘die Franse chansons… Waar moet ik in vredesnaam mee beginnen?!’. Er gaat weinig boven Edith Piaf op dat gebied natuurlijk. Om at random wat titels te noemen die niet te missen zijn: “Sous le Ciel de Paris,” “Padam Padam” en “La Foule” zijn perfect. Verder willen—voor diegenen die niet van het geluid van de accordeon houden, maar wel iets Frans willen proeven—Michel Delpechs “Pour un Flirt” (ja, van die kruidenkaasreclame) en Charles Trenets “La Mer” (niet te verwarren met Debussy…) werken.
Nummers die ook in het perfecte plaatje van deze column passen zijn die met een fragiele stem en/of overduidelijk aanwezig akoestische gitaar. Ogen dicht en je zit te genieten in een parkje langs het water. Neem nu “Piazza, New York Catcher” van de Schotse groep Belle and Sebastian. Heerlijk hoe de zanger zingend praat (of pratend zingt? [does this make any sense?]). Dit is zijn stijl die hij bij bijna al zijn nummers zo toepast. Het is dus zeker aan te raden meer van deze groep te luisteren, mocht dit je aanspreken! Simon & Garfunkel mogen ook niet ontbreken. “The 59th Street Bridge Song,” “Flowers Never Bend with the Rainfall,” “April Come She Will” en “Leaves That Are Green” vormen zomaar een kleine selectie uit het grote aanbod aan lenteliedjes dat zij hebben. O ja, Paul McCartney schreef voor het album Beatles For Sale ook een erg lenterig liedje: “I’ll Follow the Sun.”
Het moge duidelijk zijn dat deze column allesbehalve objectief is. Tijdens het schrijven merkte ik maar weer eens dat het voor iedereen verschilt wat voor gevoel wordt opgeroepen door bepaalde muziek. Het fijne van muziek is dat het aanbod zo ontzettend groot is, wat betekent dat er altijd meer te ontdekken valt. Ik weet niet hoe het bij jullie zit, maar iedere dag ontdek ik weer tonen waar ik ontzettend blij, ongelukkig of rustig van word. De een krijgt een ontzettend goed gevoel van De Toppers en de ander van Zanger Rinus, terwijl weer een ander agressief wordt van accordeons: het kan en mag allemaal! (Zolang je de boel maar een beetje heel houdt na het luisteren van Edith Piaf.)
