Waarom heb ik dit nooit eerder geluisterd? is een gedachte die mij de afgelopen paar weken heeft overspoeld. Als iemand die vooral luisterde naar populaire muziek, is er sinds ik Muziekwetenschap ben gaan studeren echt een wereld voor me open gegaan. Ik was nooit ongeïnteresseerd in “klassieke” muziek en ik speel al een tijd piano, maar nog nooit heb ik mij er echt actief mee bezig gehouden. Ik kwam simpelweg niet uit een gezin waar vaak klassiek op stond, dus ik ben opgegroeid in een omgeving met Coldplay, Keane en Snow Patrol. Zelf werd ik daarna wat meer naar de (for lack of a better word) alternatievere zijde van die muziek getrokken met artiesten als Radiohead, The National en David Bowie. Klassiek en opera liet ik veelal links liggen. Maar hoe snel het kan gaan in enkele weken.
Toen ik begon wist ik amper het verschil tussen Bach en Beethoven, bij wijze van spreken. Bij de muziekquiz op het introkamp wist ik bijna niks, en als iemand me had gevraagd naar mijn favoriete stuk van bijvoorbeeld Rachmaninov, had ik met de mond vol tanden gestaan. Mijn muzikaal gemis werd me snel duidelijk. Toen ik thuis kwam na het kamp besloot ik mijn smaak te verbreden, en sindsdien is het rap gegaan. Met goed resultaat. Inmiddels weet ik ietsjes beter wat mijn favoriete werk van Rachmaninov is, al kan ik er nog niet echt een definitief antwoord op geven (op internet moet je natuurlijk altijd uitkijken wat je zegt).
Hoewel ik het gevoel heb al zo veel meer te kennen en zo veel meer te horen dan voor de zomer, word ik soms toch nog steeds pijnlijk geconfronteerd met mijn vooroordelen. Toen bij de opnames van Podium Witteman mezzosopraan Karin Strobos een aria uit Porgy and Bess zong, roerde me dat bijna tot tranen toe. Heel ongenuanceerd gezegd vond ik opera altijd klinken als kakelende vrouwen die met véél te veel vibrato spelen voor oude mensen die met hun leeftijd toch die hoge tonen al niet meer horen. De Britse comedian Eddie Izzard noemde het “rich people watching large people being shaken by small people”, en daar was ik het wel mee eens. Totdat het gisteren opeens klikte. Honderden mensen hadden me kunnen dwingen opera te luisteren, en ik had het waarschijnlijk “wel oké” gevonden, maar het had nooit zo’n impact gehad als nu.
Mocht je jezelf ooit een keer op een familiefeestje of een andere gelegenheid bevinden waar ze klassieke muziek “maar niks” vinden, ga er dan niet keihard tegenin en ga niet in stilte zitten lijden. Laat ze gewoon eens wat horen en geef er misschien zelfs wat uitleg bij. Misschien wordt het na een minuut al afgezet om weer iets anders te draaien, maar wie weet hebben zij hetzelfde gevoel als ik bij Karin Strobos. Dwing ze niks, maar als ze een beetje open staan kan er een wereld voor hen open gaan, zoals er gisteren ook weer eentje voor mij open ging. Dat is toch veel leuker dan reageren met een “tssk”?
