“En terwijl de hele wereld zich richtte op de nieuwe presidentiele aanwinst van Amerika wist Hucbald afgelopen weekend te ontsnappen aan de dagelijkse sleur in het meer dan idyllische Brugge.” – Jeroen 2016.
Het avontuur begon al op de h
eenreis. Diantha kreeg skateboardles op Antwerpen Centraal, Cas slaagde erin om tijdens een groepsfoto van zijn treinstoel te vallen en Hucbald werd – only in België – vermeld op de omroepborden op het perron (een echte ego-booster). Na een geheel vlekkeloze reis kwamen we aan in ons sfeervolle hostel, pakten we onze spullen uit en gingen we gezamenlijk uit eten. Waar? Bij het meest schattige restaurantje ooit genaamd Poules Moules (of volgens Tim: Pauwles Mauwles. Echter, iedereen weet natuurlijk dat je dat niet zo uitspreekt). Na een flink bunkerfestijn gingen we – zoals aangekondigd in het creatieve programmaboekje – het nachtleven van Brugge empirisch onderzoeken. Hierbij zijn we tot de volgende conclusies gekomen:
Er bestaat een zogenaamd ‘Praatcafé’ in het centrum van Brugge. Volgens hun slogan: ‘the place to be’. Het klonk een beetje als een gevalletje simpele marketingstrategie, maar ze hadden meer dan gelijk! Niet vaak heb ik zo’n fijne combinatie meegemaakt van persoonlijke gesprekken onder het genot van fruitige biertjes. Zelfs in mijn vierde jaar kan ik Hucbald nóg beter leren kennen! Natuurlijk ook omdat er gezellig veel eerstejaars mee waren (that’s the spirit guys!).
Aansluitend op het praatcafé ging de gehele groep de club in. Daar heb ik een voor mij geheel nieuw systeem van bestellen ontdekt. Dat ging als volgt: Ik liep naar de bar en het verbaasde mij dat de barmannen geen oogcontact maakten met mij. Nog voordat dit enkele schade aan mijn zelfvertrouwen kon aanrichten werd ik aangesproken door een man in een wit overhemd. Hij leek wat aangeschoten, want zijn zinnen kwamen er vrij onverstaanbaar uit. Hij knikte met zijn hoofd en gebaarde dat hij een drankje voor mij wilde halen. Wat? Nog geen twintig seconden aan de bar en nu al een wanhopige versierder tegen het lijf gelopen?! Is dit normaal in België? Is ie op mijn geld uit? Mijn nieuwe trui? Mijn Hucbald-programmaboekje? Al snel werd ik in de realiteit teruggeschopt toen de man zei: ‘’dude, I work here…’’. Blijkbaar staat er altijd een ober aan de bar die bestellingen opneemt en deze (d.m.v. handgebaren, erg knap) doorgeeft aan de barmannen. Een belangrijke empirische waarneming… Gelukkig kon ik er om lachen en dansten we de avond vol. Met Hucbald dan.
De volgende dag nam Marjolein het voortouw en leidde de groep door de stad tijdens de traditionele stadswandeling. De mooiste gebouwen, de oudste bruggetjes van Brugge en zelfs een kanon in een voetpad kwamen voorbij. Oh, en een kind dat zijn moeder kwijt was geraakt. We wisten niet wie het was, maar we hebben gelukkig wel beeldmateriaal. Marjolein was zo slim geweest om – in plaats van het kind te helpen – foto’s te maken. Leuk voor later! We vervolgden het programma met een persoonlijk rondleiding in het Concertgebouw. Ja. Het Concertgebouw. Van Brugge. En nee – de rondleider had geen idee dat er eentje al meer dan honderd jaar in hartje Amsterdam staat. Konden we hem ook nog wat leren! Desondanks was het een fantastische vent die ons graag alles liet zien en daarmee de grenzen opzocht van wat 
eigenlijk mocht (de dirigent betrapte ons in zijn kleedkamer – oeps). Die avond keerden we nog eens terug naar het Concertgebouw om een klassiek concert bij te wonen. Brahms, Beethoven en Schubert – en helemaal uitverkocht. Heerlijk!
De laatste dag was iedereen lekker zijn eigen weg gegaan en heb ik met een groepje uitgebreid mosselen gegeten en aandoenlijke winkeltjes bezocht. Het was even oppassen om niet geraakt te worden door de vele paard-en-wagens in het centrum, maar we hebben het er heelhuids vanaf gebracht en zijn uiteindelijk naar huis gegaan met een grote lading Belgische chocolade. Die konden we niet aan ons voorbij laten gaan. Een erg geslaagd weekendje weg!
