Vorige week heb ik de film Coco van Pixar gekeken. Mijn moeder had het er al super enthousiast over, en toen ze vorig jaar terug kwam uit Mexico kreeg ze de dvd mee voor mijn zus en ik van onze tante. Natuurlijk kon ze hem niet meteen aan mij geven dus had ik de film nog niet kunnen zien. Ondertussen is de film al lang in andere landen ook verschenen en is ie nu zelf op Netflix te zien! Ik had dus eindelijk tijd om te kijken en was zeer benieuwd om te zien what all the fuss was about. En ik kan het nu ook zeggen: het was fantastisch!
Naast dat het een pareltje is van de Mexicaanse cultuur, een ode aan de dia de muertos, word ik heel blij van de muziek. Het is het centrale thema van de film, de hele problematiek is muziek. Miguel’s grootste droom is om muzikant te worden, maar 
zijn familie houdt hem tegen: muziek is uit de familie verbannen toen zijn betovergrootvader zijn betovergrootmoeder verliet om de wereld rond te reizen om muziek te maken. Het speelt zich af op dia de muertos (‘dag van de doden’). Het thema is niet zo griezelig als het lijkt. Het wordt wel eens vergeleken met de Amerikaanse Halloween, maar het is heel anders. Deze oude traditie komt al van de Azteken en Maya’s en was eigenlijk eerst in de zomer gevierd, maar toen de Spaanse kwamen koloniseren en de het volk probeerden te ‘civiliseren’ hebben ze het feest verplaatst zodat het samen kwam met de Christiaans ‘alle zielen’. Het wordt nu gevierd rond 1 november en alle families zetten een altaar op met foto’s van hun dode familieleden. We maken dan de lievelingsgerechten van de overleden en steken kaarsjes op. De zielen van de doden zouden dan op de nacht van 31 oktober op 1 november langskomen en genieten van hun eten en drinken. Mijn moeder zet altijd tamales en een flesje bier op voor mijn opa. Elk jaar wordt er ook pan de muertos gemaakt, een heerlijk zoet brood speciaal voor het feest.
De ‘sugar skull’ genoemd Catrinas worden gebruikt voor decoratie. Blije skeletten verkleed in alle kleuren en traditionele kostuums, je kan ze in alle soorten en maten vinden. Slingers van ‘papel picado’, heel dun papier versierd met gaatjes, bloemen, kaarsen, alles wordt uit de kast gehaald om een prachtig altaar neer te zetten. Het is een moment voor de familie om samen te komen (en te eten wat de geesten hebben achter gelaten, altijd het beste gedeelte.)
De muziek in Coco bracht me ook meteen terug, het heeft een typische Mexicaanse geluid, wat niet alleen mariachis inhoudt! Prachtige melodieën op gitaar, Bekende volksliedjes (la llorona), zapateado (tegelijk met ‘un poco loco’). De ballade ‘Remember me’ is speciaal voor de film gecomponeerd en het past er helemaal bij, mijn hart brak een beetje toen mama Coco het mee zong.
Ik ben blij dat er eindelijk een film is die deze cultuur zo mooi en authentiek neerzet. Kortom, echt een aanrader.
