Buiten Japan was Hiroshi Yoshimura gedurende zijn leven weinig bekend en ook tegenwoordig zal de naam lang niet bij iedereen een belletje doen rinkelen. Dat heeft misschien te maken met de soort muziek die Hiroshi Yoshimura maakte; Kankyō Ongaku, een Japanse tak van Ambient en New Age muziek. Yoshimura geldt binnen dit genre als één van de belangrijkste grondleggers. Zijn muziek is rustgevend en ruimtelijk, in tegenstelling tot het drukke, benauwde stadsleven van het Tokyo in de jaren 80. Dit contrast is er door de decennia heen niet minder op geworden en mede door wonderenwerk van het YouTube algoritme en heruitgaven van enkele albums heeft Yoshimura’s muziek sinds 2017 enige vorm van populariteit gezien.
Hiroshi Yoshimura werd geboren in 1940 te Yokohama en speelde vanaf zijn vijfde piano. Belangrijke invloeden tijdens zijn muziekontwikkeling waren John Cage, Toru Takemitsu en Erik Satie. In 1964 studeerde hij af aan de Waseda School of Letters, Arts and Sciences en in 1970 begon hij de muziekgroep Anonyme, waar helaas weinig over te vinden is. In de late jaren zeventig golden Brian Eno’s Ambient werken als belangrijk inspiratiepunt voor Yoshimura. Eno’s composities en ideeën over muziek sloten aan bij Yoshimura’s eigen gedachtes over atmosferische muziek en ‘soundscapes’. De door Brian Eno geïntroduceerde term ‘Ambient Music’ werd in Japan ‘Kankyō Ongaku’ genoemd, wat letterlijk vertaalt naar ‘omgevingsmuziek’.
Yoshimura en muzikale collega Satoshi Ashikawa begonnen een dialoog over een veranderende relatie tussen geluid en omgeving, waarin muziek niet een externe factor was, maar een deel van de fysieke omgeving.[1] “Presently, the levels of sound and music in the environment have clearly exceeded man’s capacity to assimilate them, and the audio ecosystem is beginning to fall apart”, schreef Ashikawa; het naoorlogse Japan was druk en luidruchtig, te luidruchtig voor iemand om zijn omgeving goed tot zich te kunnen nemen. [2]
Geïnspireerd op de architectuur van het Hara Museum of Contemporary Art in Tokyo nam Yoshimura thuis met enkel een Rhodes piano en een analoge synthesizer zijn eerste solo album op: Music For Nine Postcards. De demo’s van dit album stuurde hij op naar het museum, met als oorspronkelijke bedoeling enkel daar afgespeeld te worden. Naar vraag van bezoekers werd het album in 1982 toch op vinyl uitgebracht op het platenlabel van Satoshi Ashikawa, Sound Process. Yoshimura’s album kreeg de ondertitel ‘Wave Notation 1’, en was de eerste van een tweedelige serie. Satoshi Ashikawa’s Still Way (Wave Notation 2) was het tweede deel.
Albums
Hierna verschenen meer albums van Yoshimura, vaak als begeleiding bij het project van een ander: Pier & Loft (1983), bijvoorbeeld, was de soundtrack van een modeshow en A-I-R (Air In Resort) (1984) werd gemaakt in opdracht van cosmeticabedrijf Shiseido.
In 1986 verscheen GREEN, Yoshimura’s belangrijkste werk en favoriet van de artiest zelf. Op de hoestekst laat hij weten dat de titel niet een verwijzing is naar een kleur, maar naar “the comfortable scenery of the natural cycle known as GREEN”.[3] De muziek is warm en rustgevend, natuurlijk; een vredig verzet tegen het lawaaierige Tokyo.
Yoshimura nam hierna nog een handjevol albums op voordat hij in 2003 op 63-jarige leeftijd stierf aan huidkanker. Zijn muziek leek bijna gedoemd met hem te sterven. In tegendeel, halverwege het vorige decennia ontstond er een hernieuwde interesse in het werk van Yoshimura, aangevoerd door YouTube, waar het algoritme besloot de schijnbaar obscure muziek over een wereldwijd publiek te verspreiden.[4] Ook ging Yoshimura’s werk weer fysiek verschijnen. In 2017 werd Music for Nine Postcards voor het eerst sinds de originele uitgave door het archiefproject Empire of Signs uitgebracht, en Light In The Attic Records begon in 2020 Water Copy, een serie met heruitgaven van Yoshimura’s albums. Zo leeft de muziek van Hiroshi Yoshimura toch nog door, onder een groter publiek dan ooit tevoren.
Hieronder vind je een afspeellijst waar de muziek van Hiroshi Yoshimura en zijn invloeden in staat:
Omslagfoto door Taizo Ochiai
[1] https://lightintheattic.net/releases/3538-music-for-nine-post-cards
[2] https://pitchfork.com/reviews/albums/hiroshi-yoshimura-green/
[3] https://lightintheattic.net/releases/6773-green
[4] https://www.abc.net.au/news/2019-08-06/hiroshi-yoshimura-from-internet-obscurity-to-youtube-sensation/11366386
