Een paar maanden geleden liet mijn vader mij een opbergruimte in de muur van zijn werkkamer op zolder zien. Dit klinkt misschien als een nietszeggende gebeurtenis, maar ik was volledig overdonderd van deze ontdekking. Ik woonde immers al bijna twintig jaar in dit huis en ik heb talloze keren naast de slinks verstopte berging gestaan, maar dat er achter die massief ogende wand een verzameling aan kantoorspullen lag was totaal nieuwe kennis voor mij. De adrenaline suist nog steeds door mijn lichaam.
Hoewel deze zolder-ontdekking op zich een spectaculair moment was, heeft de inhoud van de bergruimte geen blijvende waarde voor mij betekend. Natuurlijk is het handig om te weten waar ik ordners kan vinden, maar heel erg gelukkig wordt ik er ook niet van. Misschien is het ook wel goed dat er enkel kantoorspullen liggen, de keerzijde van een goed verstopte opbergplek is namelijk dat je al vrij gemakkelijk vergeet dat er wat ligt. Dat je het bestaan van kantoorspullen vergeet is dan een minder groot verlies dan wanneer er iets waardevols zou liggen, zoals bijvoorbeeld muziek. Zelf zou ik het behoorlijk zonde vinden als er een muzikale schatkist verloren zou gaan omdat we simpelweg vergeten dat deze schatkist er ligt.
Iemand die deze mening met mij deelt is Matt Sullivan. Sullivan is de oprichter van Light In The Attic Records, een platenlabel met voornaamste doel het heruitgeven van muziek die al lang weer vergeten is of die niemand in eerste instantie gekend heeft. Zo schijnen Sullivan en zijn team een licht in de metaforische zolder van ons collectief geheugen, de zolder waar eindeloos veel vergeten muziek ligt. Een cynicus zou zeggen dat deze muziek voor een reden op de zolder ligt, dat de muziek simpelweg niet het onthouden waard is. Daar heeft hij dan misschien gelijk in, de muziek die Light In The Attic uitbrengt zal niet snel op een best-of-all-time lijstje verschijnen. Aan de andere kant, je kan natuurlijk nooit weten of iets heel erg mooi is totdat je er een keer naar geluisterd hebt. Ikzelf ben, dankzij de zolderverkenning van Matt Sullivan, helemaal verliefd geworden op Japanse ambientmuziek van bijvoorbeeld Hiroshi Yoshimura. Verder schijnt Nancy Sinatra ook veel meer muziek te hebben gemaakt dan ‘Bang Bang’en dat ene liedje over haar laarzen, zo blijkt uit een recent compilatiealbum verschenen op Light In The Attic Records. Van Hongaarse Jazz tot Memphis Soul, je weet eigenlijk nooit waar je op een zolder tegenaan loopt.
Bovendien heeft het natuurlijk iets heel erg romantisch, dat afstoffen van oude muziek en een reis terug in de tijd maken. Een artiest die inmiddels al overleden is kan weer enige mate van populariteit genieten, en ontloopt zo nog iets langer nog de grote donkere leegte van vergetelheid. Alsof iemand het kleine zwakke vuurtje van een herinnering weer aanwakkert, net op het moment dat deze dreigt te doven. Is het dan niet gewoon sympathiek om af en toe zo’n vergeten album te beluisteren?
Natuurlijk ga ik hier niet schrijven naar welke muziek mensen moeten luisteren, maar stel nou; je wordt razend enthousiast van verborgen opbergruimtes en je hebt weinig tot geen last van hooikoorts, zoek dan eens een stoffige zolder op. Misschien ligt er bij je grootouders wel een parel te wachten op zijn herontdekking, en anders staat het internet wel vol met zolders.
