I.
Een goede vriendin van mij zit altijd te haken, dus toen ik afgelopen maart een keer bij haar ging logeren vroeg ik haar hoe het moest. Mijn moeder probeerde het me een paar jaar terug al eens te leren, maar ik had er niet het geduld voor. Daarom dacht ik dat deze keer niet veel beter zou gaan.
Ik had het mis. De volgende ochtend stapte ik met een knalroze bol wol en een haakwerkje (het moest een soort van decoratief vierkantje worden) de trein in. Toen ik weer thuis was, werkte ik mijn vierkantje af. Ik koos al snel een groter haakproject: een octopus-knuffel, waar ik tijdens iedere Discord-call, ieder werkcollege en iedere aflevering van de serie die ik met mijn ouders kijk, aan zat te werken. Inmiddels is mijn octopus af, en heeft hij zijn plaatsje bovenop de wereldbol in mijn kamer gevonden. Niet elke steek is even mooi en zijn ogen zitten een beetje scheef, maar ondanks die dingen ben ik best wel trots op hem.
Haken is een erg prettige bezigheid als je, net zoals ik, er behoefte aan hebt om altijd wat in je handen te hebben (op de basisschool was ik zo’n kind met een wiebelkussen). Ik moet misschien eens een nieuw project gaan zoeken als ik het volgende blok weer iets te prutsen wil hebben tijdens mijn werkcolleges. Oeps, ik heb een nieuwe hobby, en ik had er al zo veel.
II.
Onlangs heeft mijn broertje (een kop groter dan ik, maar ik ben de oudste; dan mag ik hem mijn broertje noemen, toch?) een Nintendo Switch gekocht. En ik heb een extra controller gekocht, zodat ik ook gebruik mag maken van het apparaat. We hebben nog geen eigen games, maar een van de vrienden van mijn broertje is zo vriendelijk geweest om er twee aan ons uit te lenen. Mijn broertje speelt vooral Super Smash Bros, een vechtspel vol met iconische karakters uit allerlei games. Zelf heb ik in mijn vakantie uren gestoken in The Legend of Zelda: Breath of the Wild, zittend op de bank met een slapende hond op schoot.
De eerste stapjes die ik Link liet zetten gingen met vallen en opstaan (vooral vallen eigenlijk), gezien mijn geringe ervaring met dit soort spellen. In mijn onhandigheid ben ik talloze keren doodgegaan, en, tot mijn grote frustratie, uitgelachen door mijn broertje, die toch iets vaker een controller in zijn handen heeft gehad dan ik. Die irritatie heeft echter niet lang geduurd. Zodra ik de controller een beetje kreeg uitgevogeld, tuimelde ik minder snel van virtuele kliffen af en kon ik kijken naar het prachtige uitzicht.
De wereld van dit spel is zo mooi gemaakt… Ik kan uren rondlopen in de gedetailleerde landschappen, planten verzamelen, ruïnes ontdekken, enzovoorts. De muziek is erg sfeervol (als student muziekwetenschap moet hier uiteraard ook iets over zeggen). Er is zoveel te zien en te doen. De slechterik verslaan en prinses Zelda redden zijn natuurlijk het uiteindelijke doel van het spel (en ik ben nog lang niet zover), maar er is zoveel meer. Er zijn puzzels en allemaal personages die je onderweg tegenkomt, voor wie je opdrachten kunt voltooien. Ik hoop dat ik het spel uitgespeeld krijg voordat het terug moet naar zijn oorspronkelijke eigenaar. Oeps, ik heb alweer een nieuwe hobby, denk ik.
III.
Al een aantal jaar zegt mijn broertje dat hij denkt dat ik D&D ook leuk zou vinden. Al een aantal jaar zeg ik dat ik al meer dan genoeg hobby’s heb waarvoor ik veel te weinig tijd heb, dus D&D kan er echt niet meer bij. Maar het hebben van te veel hobby’s houdt me normaalgesproken ook niet tegen, dacht ik laatst (toen een vriend van mijn broertje zei dat hij een campaign aan het voorbereiden was), dus waarom probeer ik D&D niet een keer uit?
Dus nu heb ik een personage bedacht en een achtergrondverhaal geschreven. Met hulp van mijn broertje heb ik de character sheet ingevuld en een proefrondje gespeeld. Binnenkort gaan we met een groepje beginnen aan de campaign, die zich afspeelt in Vroegmiddeleeuws Engeland en ik kijk er erg naar uit. Oeps, daar gaan we weer 🙂
