Heroïne, TikTok-dansjes en een ontploffende auto. De Claus Guth-productie van Mozarts opera Don Giovanni is nou niet bepaald ‘standaard’ of ‘saai’ te noemen. Voor een leek als ik die naar zijn eerste opera ging kijken van de Nationale Opera en Ballet was het dan ook een indrukwekkende ervaring. Alles behalve saai dus.
Helaas was niet iedereen het daarmee eens. De recensenten van onder andere de Volkskrant en Trouw waren minder enthousiast. De opera speelt zich af in een bos dat door een ronddraaiende schijf steeds een ander beeld weergeeft. Zo gaan we van een feest, naar een bushokje en een sprookjesachtige schommel die wel erg geïnspireerd lijkt op de droomvlucht. Merlijn Kerkhof van de Volkskrant schrijft dat het een ‘minimaal en koud verlicht decor’ is en ook Peter van der Lint van Trouw noemt het podium ‘kil en zwart’. De charme van dit onheilspellende en mysterieuze decor draagt naar mijn mening echter juist bij aan de opbouw naar het noodlottige einde van Don Giovanni.
Adela Zaharia wordt als Donna Anna terecht geprezen. Met haar hoge, maar toch rijke geluid zingt ze de sterren van de hemel. Maar ook de door Seth Carico gespeelde, verwonde Don Giovanni draagt met zijn stem zowel zijn lijden als zijn lust. De interactie met zijn hulpje Leporello (Adrian Sampetrean) is zowel vocaal als dramaturgisch erg dynamisch. De lyrische sopraan Amanda Majeski laat met haar volle heldere klank zien wat ze in huis heeft als de opdringerige Donna Elvira. Haar rol staat in schril contrast met de flirterige en bijna ondeugende Zerlina, die dan ook op lichte toon wordt gezongen door de Nederlands-Iraanse Lilian Farahani. In tegenstelling tot de observatie van Merlijn Kerkhof lijkt de lyrische tenor Long Long wat minder goed bij stem. Meermaals raakt hij zijn ademsteun kwijt, waardoor zijn ‘knijperige’ stemgeluid de klankkleur niet ten goede komt.
Wel is de kritiek van Merlijn Kerkhof op het orkest terecht. De ouverture start rommelig en iedereen lijkt los van elkaar zijn eigen stukje te spelen. De piano klinkt schel tijdens de recitatieven en is daardoor meer storend dan begeleidend. Bovendien loopt het orkest niet altijd gelijk met de zangers. Gelukkig hoeft het orkest ook niet de hele tijd in de spotlight te staan. Pas aan het einde bij het bombastische slot pakt het orkest flink uit met het spelen van de donderende en onheilspellende slotakkoorden. De enscenering van de helle tocht van Don Giovanni is daarbij wel wat bleekjes. Zeker als je dit vergelijkt met de technische hoogstandjes van het draaiende podium en de vallende sneeuw vlak voor de slotakte. Bovendien is het volledige slot ensemble weggelaten, wat zorgt voor een vrij abrupt einde.
Al met al was het voor mij een spannende eerste ervaring met zo’n grote opera, of operaflirt zoals de Nationale Opera en Ballet dat zelf noemt. Ik vond de regie erg verfrissend en verrassend, terwijl ik eerst een wat meer ‘stoffige’ uitvoering had verwacht. Wil je de opera zelf nog zien? Don Giovanni draait nog tot 28 november.
Foto naar Nationale Opera en Ballet: Opera Flirt XL | Nationale Opera & Ballet (operaballet.nl)
