Denkend aan Carnaval (is dat met een hoofdletter?) heb ik vooral te maken met rillingen die
door mijn lijf heen gaan. Dit gaat dan wel over de kou als de herinneringen die ik hier
persoonlijk aan heb. Een feest in februari, het is iets wat we nodig hebben na de bomvolle
feestmaand december gevolgd door een dode tijd van donkere dagen, maar februari is koud.
Wie bedacht het om in een kostuum langs de parade te gaan staan in het midden van de
winter? Als ik aan Carnaval denk, dan denk ik aan hoe ik nooit mijn jas uit mocht doen en
mijn prinsessenjurk onder dat ding verborgen bleef terwijl ik in de miezer naar een parade zat
te kijken die vooral wagens had die naar iets verwezen dat ik toch nooit begreep. Ik vierde
namelijk altijd Carnaval bij mijn oom in de buurt. Deze man is ook ooit Prins Carnaval
geweest en het enige dat ik me van dat jaar kan herinneren is dat mijn neefje als legoblokje
verkleed was. Deze kon niet onder de jas verborgen worden.
Dit kostuum of de beelden van mijn oom die half dronken op een paradewagen stond terwijl
ik het concept dronkenschap nog niet eens begreep zijn echter niet de herinneringen waarvan
ik nu nog rillingen krijg. Hier een leuk verhaaltje over niet een vast Carnaval evenement,
maar wel iets wat iedereen kán meemaken tijdens Carnaval. Daar stond ik dan, met de jas aan
en handjes omhoog om het snoep te vallen, toen ik opeens wat gegorgel hoorde. Ik draaide me
om en ik rook de oorzaak van het geluid voordat ik het zag: een kotsend kind. Het was niet
zomaar een kotsend kind, maar een meisje die haar kots op mijn jas had weten te richten. Ze
keek me een beetje verbolgen aan, alsof ze niet begreep wat ze had gedaan. Hier kon ik niks
mee, dus deed ik wat elke achtjarige zou doen. Langzaam keek ik omhoog en stond ik oog in
oog met de moeder van het meisje, een volwassene. Zij zou mij helpen!
Niets bleek minder waar te zijn. Misschien had ze door dat ik als een imposter tussen die
menigte stond voor een paar handjes gratis snoepgoed, maar haar nare blik vertelde me dat ze
me niet hier wilde hebben. Natuurlijk keek ik haar vragend aan, want haar kind had over me
heen gekotst. De vrouw zei alleen: “Wat moet je?” Dit was het einde van onze interactie en
ook meteen het einde van mijn Carnaval avontuur.
Nu denk je vast, wat moet ik met zo’n verhaal? Nou, neem vooral één ding mee: doe toch een
jas aan tijdens Carnaval. Zo word je prinsessenjurk tenminste niet vies.
Carnaval: het verhaal
