Stress, Stress en nog eens Stress. En ja, dat schrijf ik expres met een hoofdletter. Nederland opent langzaam weer zijn maatschappij en met datzelfde tempo stroomt ook mijn agenda vol. Ik ben de zoom-meeting van de UvA nog niet uit of ik zit alweer achter mijn laptop te staren naar een wit word-document. Veel komt er niet uit: mijn hoofd is inmiddels net zo volgestouwd als mijn agenda. Het is hoog tijd om wat rust te creëren en alle taakjes op mijn to-do lijst af te vinken. Daar wordt mijn agenda en dus mijn hoofd ook meteen een stukje leger van. Deze column is dus zowel voor jullie vermaak als een schrijfoefening voor mij om alles even overzichtelijk op een rijtje te zetten.
Officieel zou ik dit jaar moeten afstuderen. Officieel. Ik plak er alleen een jaartje achteraan. Corona was een goed excuus om nog niet te hoeven kijken naar een vervolgopleiding. Dat noem ik ook wel in poëtisch Nederlands: uitstel van executie. Daarna moet ik toch echt een master uit gaan zoeken. Sinds mijn stage bij BNNVARA – ja, dit is ook beetje een flex – heb ik mijn zinnen al heel lang staan op een master Journalistiek. Vol goede moed ging ik naar de online Q&A van de UvA. Uiteraard was dat onterecht. De coördinator van de opleiding windt er geen doekjes om: er zijn 60 aanmeldingen en maar 16 plaatsen. De selectie is streng, de concurrentie moordend. Al snel slaat de twijfel toe: heb ik wel genoeg ervaring? Antwoord: nee, waarschijnlijk niet. Dus voor ik het weet zit ik alle media vacatures in Utrecht af te zoeken tot ik me bedenk dat ook de siteco een fantastische bron van ervaring is. Die ervaring komt er dus – hopelijk – vanzelf wel. Dat scheelt alvast weer een vinkje op de lijst.
Ook de start van blok 3 kickt nu behoorlijk in. Om je te beseffen dat je na een week toch echt al een week achterloopt is best confronterend. Zeker als een van je te volgen vakken ‘subcultures’ is en van zichzelf al de nodige hoofdpijn met zich meebrengt. Een vak dat hopelijk volgend jaar niet meer bestaat. (En zo wel, dan is dit een waarschuwing voor alle aankomend tweedejaars.) Mijn fan-tas-tische takenlijst doet wel wonderen voor de inhaalslag die ik nu aan het maken ben. Niets is fijner dan een taak van de lijst kunnen afvinken en zien verdwijnen. Nog leuker is het om een nodeloze taak toe te voegen aan je lijst en die meteen weer af te vinken, omdat je die toevallig net hebt gedaan. Elke video, elk gelezen hoofdstuk en elke ingeleverde opdracht: dat zijn allemaal weer nieuwe vinkjes op de lijst.
Tegelijk gaat ook de hele (Nederlandse) maatschappij weer open. We mogen weer uit en dat is geweldig. Nog meer leuke activiteiten om mijn agenda op te vullen, want iets missen wil ik niet. En dan nog het allerliefst ‘s ochtends weer fris en fruitig in de sportschool kunnen staan om me in het zweet te werken. FOMO – Fear Of Missing Out voor de leken onder ons – is nog steeds een ding. Dus heb ik tijdens het schrijven hiervan ook maar gauw een borrelavond met vrienden gepland. Check. Weer een item van de to-do lijst.
Eigenlijk wil ik alles doen. Maar dat zouden wel een heleboel nieuwe items op mijn to-do lijst worden. Tja, dat past dan weer niet in mijn agenda. Gelukkig hoeft die ook niet altijd vol. Een beetje tijd voor jezelf moet er ook zijn. Dus hoeveel ik ook moet doen, na het schrijven van deze column laat ik mijn to-do lijst even voor wat het is. Dan is het tijd om een schandalige hoeveelheid afleveringen Suits te kijken en domweg vakjes op te vullen in mijn nieuwe schilderen op nummer.
