In 2016 kondigde hij aan dat hij voor onbepaalde tijd afstand zou nemen van zijn zangcarrière. Het nieuwe album van Stromae heeft dus even op zich laten wachten, maar op 4 maart 2022 is het dan eindelijk zo ver. Daar is ie dan; Multitude. Het is een terugblik op de duistere fase van Stromae’s leven, het album heeft een donkere sound, maar met een glimlach.
Het album begint met Invaincu (=ongeslagen), het nummer zit vol woede. Stromae gebruikt een rap-achtig ritme en het klinkt haast alsof hij in gevecht is terwijl hij aan het zingen is. De moeite die Stromae heeft met depressie wordt uitgelegd. Hij eindigt het nummer met dat hij moeite heeft erover te schrijven. Hij vindt het moeilijk om het te zeggen. Zolang ik leef, ben ik ongeslagen! Het is een overwinningskreet, na jarenlange stilte is hij terug en dat voel je meteen als je aan het album begint.
Het eerste dat we eerder al te horen kregen is het nummer Santé (=proost), deze werd als single uitgebracht. Het is een toast op mensen die vaak over het hoofd worden gezien, maar die onmisbaar zijn binnen de samenleving. Rosa, Albert, Céline en Arlette worden gevierd. Mensen die het ondankbare werk doen, de toiletten poetsen, de glazen opruimen, enzovoort. Ook is het een toast om hen die niet gezond zijn en zij die (te) weinig gevierd worden. Het is een vrolijk klinkend nummer met een apart ritme, het voelt bijna alsof het nummer hikt. Toch kunnen we erop dansen, Stromae geeft ons uitleg hoe!
La solassitude gaat over het vinden van vrienden en avonturen in een virtuele wereld. De titel is een mix van de woorden solitude (=eenzaamheid) en lassitude (=vermoeidheid). Stromae neemt de rol aan van een depressieve man, Nicolas, die op blind dates blijft gaan.
Fils de joie (=zoon van de vreugde) is het vierde nummer op het album, het klinkt letterlijk bubbelachtig. Het gaat over het dagelijkse leven van de prostitutie, vanuit het oogpunt van de pooiers, de vrouwen, de klanten en de kinderen. Zo zegt het kind, vertaald naar het Engels, “I am a son of a bitch as they say”.
L’enfer (=De hel) is de tweede single die we al eerder te horen hebben gekregen. Het is een van de belangrijkste nummers van het album. Stromae heeft het over zijn suïcidale gedachten en zijn depressie. Er is een afwisseling tussen ballade naar een krachtige beat in het refrein.
Het zesde nummer op het album is C’est que du bonheur (=dit is geluk), dat een exotisch ritme heeft. Stromae heeft het over het ‘plezier’ van het vaderschap. Het gaat over plas, kots en over kaka, de mindere leuke kanten van het ouderschap. Hij maakt met een hoge toon de opmerking dat het alleen maar gelukzaligheid is om ouders te zijn, daarmee doet hij de ouders na (en maakt ze zelfs belachelijk) die aanstaande ouders vertellen over het ouderschap.
Dan komt daar nummer zeven aan, met een hypnotiserende toon word je het nummer Pas vraiment (=niet echt) binnen gelokt. Het is een liefdesverhaal over een oppervlakkig koppel dat zich constant op social media laat zien. De relatie eindigt op een slechte manier. Stromae geeft kritiek op de koppels die meer geïnteresseerd zijn in het samen zijn dan in de interesse naar echte liefde. De tekst valt de mensen bijna aan die zichzelf in een relatie dwingen om maar in de maatschappij te passen en bang zijn om alleen te zijn.
Riez (=lachen) is het achtste nummer op het album. Het gaat over vier doodnormale mensen die hun dromen vertellen, de meest materialistische tot de meest ‘down-to-earth’ dromen.
Dan komt daar een liefdesliedje aan, althans zo klinkt het in eerste instantie. Mon Amour (=mijn liefje) gaat over ontrouw zijn. Het is het verhaal van een man die het probeert goed te maken nadat hij is vreemdgegaan. De melodie is licht en ritmisch waardoor je, als je niet echt aan het luisteren bent, het idee krijgt dat het een lief liedje is gericht aan een partner.
Déclaration is een feministisch lied. Er worden verschillende bekende uitspraken aangehaald, zoals die van Simone de Beauvoir “iemand is niet geboren als een vrouw, men wordt er een”. Stromae heeft het over de belangrijke thema’s, zoals anticonceptie en het salarisverschil tussen mannen en vrouwen. Het gaat over zijn bewondering voor vrouwen, vooral over zijn bewondering voor zijn eigen vrouw.
Het elfde nummer Mauvaise journée (=slechte dag) is het verhaal van een pessimistische man. Hij is depressief over verjaardagen na je vijfendertigste, eenzaamheid en de avondklok. Bonne journée (=goede dag) is het laatste nummer op het album, het is een antwoord op Mauvaise journée. Het nummer sluit Multitude af met een positieve boodschap. Het is een tweeluik dat een samenvatting geeft van de goede en de slechte dagen. Bij Bonne journée wordt de luisteraar uitgenodigd om te gaan dansen.
Stromae bewijst opnieuw een echte muzikale duizendpoot te zijn. De nummers hangen samen, maar klinken stuk voor stuk verschillend. Met invloeden van over de hele wereld; Santé doet Colombiaans aan, Fils de joie heeft Braziliaanse tonen, Mon Amour heeft Caribische invloeden. Het is een divers album die zowel de krachtige als de kwetsbare kanten van Stromae laat zien. Multitude is een welkome verrassing in de muziekwereld, want zo plots als Stromae weg leek te gaan zo plots is hij ook weer teruggekomen.
