Laat ik maar gelijk beginnen met een bekentenis: ik ben nog nooit op een festival geweest. Dan heb ik het wel over meerdaagse festivals. Daar waar je na een lange dag op en neer stuiteren volledig met bier besmeurd je kruiptentje inrolt. Daar waar je de grootste horrorverhalen tegenkomt van omvallende gevulde dixi’s en verregende dromen. Maar ook een plek van grote euforie wanneer je met handen vol bier eindelijk je vrienden weer terugvindt vooraan bij je favoriete artiest. Het goedkope Appelpop (lees: gratis) waar ik één dagje geweest ben, valt een beetje in het niet. Zoals ik al zei: ik ben een festival virgin. Althans, tot het einde van deze maand. Down The Rabbit Hole krijgt de dubieuze eer om mij van mijn maagdelijkheid af te helpen. Dat gaat wat worden. Mensen die mij al kennen zijn vast al bekend met mijn incidentele escapades. Daarom heb ik hier drie festival archetypes waarin ik mij zelf heel goed herken.
Type 1: help-ik-ben-jullie-kwijt-want-ik-moest-pissen
Helemaal vooraan. Meezingen als een bezetene. En dan opeens, uit het niets. Heel nodig naar de wc moeten. Dat is typisch iets wat mij kan overkomen. Na mij verwoed tussen de zwetende lichamen te hebben doorgeworsteld kom je uitgeput aan op je bestemming. Als je je behoefte met een ietwat overdreven zucht hebt gedaan, draai je je om om terug te gaan. Maar waar kwam je ook alweer vandaan? Oh ja, je vrienden staan vooraan bij het podium. Eenmaal terug met een nieuwe glimmende laag vers aangemaakt zweet kom je tot de ontdekking dat je vrienden er al niet meer zijn. Uitgerekend dan word je gebeld vlak naast de boxen. “Waar ben je?” “Ja, hier.” Veel appjes, gedeelde locaties en een tekort aan lange vrienden verder tref je elkaar dan eindelijk weer aan de biertap. Daar zijn jullie inmiddels wel aan toe.
Type 2: de elitaire muziekkenner
Uitgerekend ik wil dan niet telkens bij de mainstages staan. Ik wil op zoek naar de ruwe diamanten en ongepolijste parels die ergens achteraf staan. Het liefst op een podium dat uit niet veel meer bestaat dan een paar opgehoogde vlonders met een speaker. Dat is pas authentieke muziek. Zo ontdek je nog eens wat. Dat andere heb je toch al lang op Spotify gehoord? Dat kan in het echt alleen maar tegenvallen. Bovendien heb je bij zo’n klein podium gelijk wat rust. Eventjes niet al die mensen om je heen, maar even écht genieten.
Type 3: de mensenkijker
Als ik heel eerlijk ben, vind ik het soms leuker om naar anderen te kijken dan met het feestje bezig te zijn. En waar komt nu een diverser publiek dan op een festival? Van de typische guy die met twee bier in zijn hand zijn shirt weet uit te trekken tot degene die hysterisch alle lyrics van diens favoriete artiest meeschreeuwt. Van de wilde dansers met onbeholpen rondzwaaiende ledematen tot mensen die rustig tussen het alle feestgedruis op hun kleedje gaan zitten. En de muziek? Welke muziek? Oh de mensen die op het podium staan te spelen? Nee joh, de mensen er voor zijn veel interessanter.
1 juli gaat het gebeuren. Dan ga ik eindelijk meemaken hoe het in het echt is. En ook kijken hoe ik ben op een festival. Een ding weet ik zeker: het wordt in ieder geval genieten. Bedankt voor jullie aandacht. (Nee, jij bedankt)
