Op zaterdag 4 maart ging ik samen met Lex naar het Bimhuis om Clown Core voor het eerst in levende lijve te zien. Ze hadden chauffeur dj driver, die te zien is in de videoclips van het meest recente album “Van”, meegebracht als voorprogramma.
Clown Core is een side-project van drummer Louis Cole en de saxofonist Sam Gendel (dit hebben ze zelf nooit bevestigd) en combineren sinds 2008 snoeiharde blastbeats en gillende synthesizers met jazz. Het is totale chaos, maar wel rete strak uitgevoerd en tot op de seconde uitgedacht. Eigenlijk valt hun muziek buiten ieder genre; luister en huiver.
Bij binnenkomst hing er een groot zwart doek voor het podium. Hiervoor stond een stoeltje en een tafeltje met een apparaat dat leek op een radio. De zaal zat al zo goed als vol en Lex maakte nog een grap dat mensen nooit komen voor de openingsact; hier was dat wel anders. Nadat de lichten dimden kwam een dikke man met een balaclava achter het doek vandaan. Mensen keken verward toe wanneer hij een cassettebandje in het apparaat stak en ging zitten.
Uit de speakers kwam een soort new age ambient wachtmuziek. Het publiek begon weer zachtjes te praten als hij opstaat met… een stapel visitekaartjes? De rest van het voorprogramma deelde hij aan iedereen in de zaal zijn visitekaartje uit met daarop “dj driver – dj and driver”, ging weer zitten en nam een kort dutje. Plots drukt hij de muziek uit en loopt weg. Dit was meer performance art dan een dj optreden, een aangename verrassing.
Na ongeveer 25 minuten wachten kwam dj driver weer achter de gordijnen vandaan en ging op de audio-engineer stoel zitten. Driver was blijkbaar ook nog de sound guy van Clown Core en bleef het hele concert achter de knoppen zitten.
Vervolgens werd het doek naar beneden gehaald verscheen een iets grotere versie van de dixi uit de filmpjes waar ze semi-viraal mee gingen in 2018. De dixi vloog, door middel van een projectie op de achtergrond, door de ruimte en kwam in de woestijn van Californië terecht.
Ze begonnen niet met een knal, maar wel met een clowntoeter. Nadat de eerste scheurende synthesizer geluiden uit het toilet kwamen vielen de muren om en stonden ze daar, in een wit pak en hun horrorclownmaskers. Na ieder nummer, dat gemiddeld maar twee minuten duurt, volgde een blackout en vulde de zaal met het gejoel en geschreeuw van het publiek, of gingen ze vlekkeloos over in een nieuw hoopje geluidsoorlog. Live was Clown Core nog beter dan op de albums en dankzij dj driver was het geluid in Bimhuis ontzettend goed vormgegeven. In het midden van de set speelden ze Buy This Album, met op de achtergrond een paypal QR-code om de recette iets op te krikken. De zaal schrok zich een clownshoedje toen ze weer verder gingen met One.
Niet te negeren was de absurde onderbroekenhumor. De trippy visuals waren op sommige momenten extreem en niet voor de zwakke magen onder ons. Tijdens één van de stiltes flikten ze het om twee minuten achter elkaar bloedserieus scheetgeluiden op hun keyboards af te spelen. Daarna gingen ze doodleuk verder met het omverblazen van de zaal alsof er niets aan de hand was.
Dit is niet een voorstelling waar je naar kijkt, je bent er onderdeel van en weet niet waar je naar moet kijken. Clown Core weet een show op een verdomd creatieve manier neer te zetten met elementen die ik nog nergens anders heb gezien, en dat in 40 minuten tijd.
★★★★★
