Het honderdjarige bestaan van Disney kon op 28 december 2023 in de Ziggo Dome te Amsterdam maar op één manier gevierd worden: een gigantische medley van alle filmmuziek in combinatie met beeldmateriaal, orkest, en zang. Voor jong en oud een avond om nooit te vergeten. Mijn jongste zusje met Down en mijn 4-jarige nichtje genoten als kleine meisjes optimaal, maar ook ik als stoere jongen kon stiekem echt wel genieten van sommige Disney liederen die voorbij kwamen. Ik durf wel te stellen dat in elk van ons een Disney prins of prinses schuilt die wij van jongs af aan altijd hebben willen zijn en nooit los hebben willen laten. Dat maakte een avond als deze niet alleen indrukwekkend, maar ook nostalgisch.
Na een relatief snelle compilatie van beeldmateriaal uit allerlei Disneyfilms door de jaren heen (onder andere Sneeuwwitje, Alice in Wonderland, Aladdin, Encanto, De Kleine Zeemeermin, Belle en het Beest, Rapunzel, Assepoester) kwamen de presentatoren op het podium, waarvan ik alleen Jamai Loman herkende. Het waren niet zomaar presentatoren: onder hen bevond zich onder andere Willemijn Verkaik die de originele Nederlandse stem van Elsa (Frozen) heeft ingesproken, en ook Jonathan Vroege die de hoofdrol in de musical van Aladdin heeft gespeeld. Het orkest bestond volledig uit studenten van de Codarts, en was natuurlijk niet volledig zonder een koor. Elk van deze presentatoren zong ter plekke het Disney lied in kwestie mee, wat het een buitengewoon originele uitvoering maakte.
Ik kan eindeloos door vertellen over elk Disney lied dat opgevoerd is, maar het zijn er simpelweg te veel om in één recensie te beschrijven. Ik was allang tevreden dat twee van mijn persoonlijke lievelingsfilms aan bod kwamen: Toy Story en Tarzan. Van Toy Story kon ik het betreffende lied wel raden (“You Got A Friend In Me”), maar van Tarzan kwamen er meer liederen langs dan ik had verwacht. Naast “You’ll Be in My Heart” kwam ook het lied langs uit de scène waarin alle gorilla’s massaal een jamsessie beginnen met de menselijke spullen uit het kamp. Dit nummer maakte de avond ook nog eens interactief, want het publiek werd aangemoedigd om mee te zingen.
Hoewel ik geen intense Disney fan ben, was ik diep onder de indruk van dit concert. De opzet van het podium, de instrumentatie in het orkest en koor, en het feit dat de presentatoren allemaal zangers/zangeressen waren met een al dan niet musical achtergrond maakte het plaatje compleet. Ook was het leuk dat er bij sommige liederen versieringen op het podium te zien waren: bij “Let It Go” van Frozen werden wij verrast met slingertjes die als sneeuwvlokjes op ons neervielen, en bij Pirates of the Caribbean was de warmte van het omhoogschietende vuur goed te voelen. Het kleine jongetje in mij kwam absoluut naar boven tijdens films als Tarzan en Toy Story, maar al helemaal toen er muziek van een film voorbijkwam waar denk ik niemand in de zaal verwachtte het voorbij te zien komen: Avengers Endgame. Dat was voor mij zo’n “Oh ja, dat hoort ook bij Disney”-momentje.
De avond eindigde met misschien wel de meest iconische klassieker van alle Disney films, waarbij alle presentatoren al lopend door de zaal meezongen: The Lion King. Ik krijg altijd kippenvel wanneer ik “The Circle of Life” hoor, omdat ik dan herinnerd word aan het intense en mooie verhaal van die film. Iedereen denkt bij deze film altijd meteen aan die zielige scène van kleine Simba die naast zijn vermoorde vader ligt (dat ook langskwam op het beeldmateriaal), en het zou mij niks verbazen als dat de reden is geweest dat “Hakuna Matata” het allerlaatste liedje van de avond was; om het publiek niet met een verdrietig hart naar huis te laten gaan. Als een soort laatste boodschap die niet alleen in de natuur, maar ook in ons dagelijks leven altijd toepasbaar is: het leven is taai en hard, maar heb geen zorgen. Zorg gewoon dat je geniet! HAKUNA MATATA!
Matti Mual
