Ken je die momentjes dat je je laat inspireren door random suggesties van Spotify? Dat je dan een random artiest aanklikt die volgens Spotify ook in jouw smaak valt omdat hij lijkt op de betreffende artiest wiens profiel jij op dat moment aan het bekijken bent? Na een goed aantal maanden (misschien wel jaren) naar SOFT PLAY (vroeger bekend als Slaves) geluisterd te hebben was ik wel toe aan iets nieuws. Ik was daarom wel nieuwsgierig naar wat een Britse post-punk band met zo’n lange naam als Frank Carter & The Rattlesnakes te bieden had. Het eerste wat je dan meestal doet – of ik tenminste vaak geneigd ben te doen – is gewoon meteen het meest beluisterde nummer aanklikken; de nummers waarvan je meteen een goede indruk hoort te krijgen wat de rest van de muziek in petto heeft. Niet alleen is Frank Carters meest beluisterde nummer “Kitty Sucker” een enorme banger, maar ook heerlijk catchy om mee te zingen als je het refrein een beetje kent. Frank Carters mooie stem met hoog bereik maakt zo’n beetje elk nummer ook nog eens heerlijk om naar te luisteren. Na twee albums grondig geluisterd te hebben wist ik het zeker: ik moest en zou deze kerel en zijn band een keer live gaan zien, en op dinsdag 27 februari was het samen met Jikke eindelijk zo ver in het Tilburgse poppodium 013.
Het voorprogramma bestond uit een bandje die ik toevallig al eens eerder heb langs horen komen, mede door mijn voorkeur en interesse in Britse bands: The Mysterines zijn dan misschien iets minder Punk als Frank Carter & The Rattlesnakes, maar net als Jikke heb ik ook genoten van hun laatste paar nummertjes van de avond (wij kwamen wat later de zaal binnen). Hierbij moet ik eerlijk zeggen dat ik best wel afgeleid was wegens de schoonheid van hun leadzangeres. 😉
Terwijl Jikke en ik met veel moeite door de intense menigte een paar biertjes wouden halen kwam Frank Carter op, beginnend met het nummer “Can I Take You Home” van zijn nieuwste album “Dark Rainbow”; een rustig begin van een uiterst intens en bovenal gezellig avondje Britse Post-Punk. Frank Carter mag dan wel Post-Punk zijn, maar hij is alternatief genoeg om ook wat meer Ballad-achtige nummers in zijn albums te includeren. Hierbij denk ik meteen aan nummers als “Brambles” of “Man Of The Hour”, die godzijdank aan bod kwamen deze avond. Het derde nummer van de avond “Self Love” was voor mij het signaal om achter de mensen aan te lopen die hetzelfde plan als ik hadden: zo dicht mogelijk bij de moshpit komen. Vanaf dat moment was ik Jikke officieel kwijtgeraakt, maar later vonden wij elkaar weer terug in de moshpit tijdens het nummer “Wild Flower”; een moshpit die van Frank Carter uitsluitend voor de vrouwen (en non-binairen) moest zijn. Daar kan Jikke denk ik het best meer over vertellen 😉.
Ik heb uiteindelijk de rest van de avond grotendeels in de moshpit gestaan, iets wat ik écht gemist had. Het moet maar net je ding zijn, maar ik houd er wel van om een beetje vriendschappelijk/speels gebeukt te worden, zolang het maar gezellig blijft natuurlijk. Ik kreeg al gauw signalen binnen dat er ook lui in de moshpit zaten die allesbehalve op de gezelligheid uit waren. Ik trof op een gegeven moment een uit iemands broekzak gevallen telefoon aan in de moshpit, en zoals het hoort hield ik deze meteen hoog in de lucht, hopend dat de eigenaar hem kon zien. Het duurde niet lang voordat er gelukkig iemand naar mij toekwam die mij vertelde dat het de telefoon van zijn maatje was, maar dit was ook het moment dat de mensen in de pit aan Frank Carter zelf aan besloten te geven dat mensen hun telefoon kwijt waren geraakt: “Someone’s phone’s been stolen? Please guys, this happens every f*cking time!”. Ik kan er oprecht met mijn hoofd niet bij dat mensen geld uitgeven voor zo’n topartiest om vervolgens als een stel aasgieren te gaan jagen op mensen hun telefoons. Even later op de avond was ik getuige van een heterdaadje: ik zag dat een vermoedelijke telefoondief stevig door iemand vast werd gehouden terwijl een derde kerel (het vermoedelijke slachtoffer) zijn spullen aan het terugclaimen was. Vol adrenaline van de moshpit liep ik naar de situatie toe, hopend dat ik nog iets kon betekenen, maar de telefoondief dwaalde al heel snel af, ondanks dat hij steevast ontkende dat hij iets gejat had.
Ik liet de telefoondieven mijn avond niet verpesten; ik maakte gebruik van de moshpit om zo vooraan mogelijk te kunnen staan zodat ik Frank Carter van dichtbij kon filmen. Voor mijn gevoel kon ik hem bijna aanraken. Dichtbij staan bij een concert als deze gaat helaas niet zonder risico’s, want ik kreeg tijdens het filmen spontaan een crowdsurfer over me heen die onbewust zat te videobomben. Al met al een chaotische en gezellige avond met een fijne afloop; eentje om nooit te vergeten, en ik ben blij dat ik deze heb mogen delen met Jikke en uiteindelijk ook Sterre! 🙂
Ik (Jikke) neem het dus even over! Op het moment dat Frank Carter riep ‘’All the ladies come to the pit!’’, wisten het aan mij nog onbekende meisje naast mij en ik precies wat ons te doen stond. Ik pakte haar hand en we trotseerden de menigte mannen om bij het vrouwen moshpit walhalla te komen en prachtig was het daar. Alle vrouwen botsten heerlijk tegen elkaar op, zonder zorgen of we een schouder van een man in ons gebit geduwd kregen. Het is voor mannen misschien minder gangbaar om over na te denken, maar wij (meestal wat kleiner gebouwde) vrouwen moeten toch een beetje de keuze maken tussen heerlijk moshen en misschien een verwonding oplopen, of jaloers vanaf de zijlijn te blijven kijken. Na lekker twee nummers vrolijk en stiekem giechelend gemoshed te hebben kwamen de mannen helaas weer terug… Altijd jammer. Ik vertrok weer naar mijn plekje aan de zijlijn waar ik toch bleef dansen en zingen, wat een leuke activiteit blijft voor buiten de pit. De muziek was echt geweldig: elk nummer was leuk en het eerder genoemde ‘’Can I Take You Home ’’ staat inmiddels bovenaan mijn Spotify herhalen playlist. Na een tijdje vond ik Sterre, medelid van de Siteco (en een hele leuke meid). We besloten samen toch maar wat meer de actie op te zoeken en naar voren te lopen. Na ons door de mensenmassa te hebben bewogen vonden we een ander vriendinnetje van Sterre, waarna wij drieën besloten samen verder te gaan. Het einde van het concert kwam in zicht en het publiek werd steeds wilder. Het crowdsurfen begon en de meest geliefde, en daarmee ook hardste, nummers werden gespeeld. Super leuk! Maar het bekende ook dat het steeds moeilijker werd voor de meiden en ik om niet op de grond terecht te komen. Daarom even deze oproep: zorg voor je medemensen! Je bent niet in je eentje een publiek. En nee, dit betekent niet ‘’ga minder los dan je normaal zou doen’’. Het is simpel om even om je heen te kijken, contact te maken met de mensen om je heen en te zorgen dat zij evenveel genieten als jij. Gelukkig heb ik nooit moeite gehad met mezelf verdedigen; ik ben nou niet echt vies van een duwtje ;).
Al met al echt een heerlijk concert. Toen ik Matti weer terugvond aan het einde van het concert kreeg ik al zijn wilde ervaringen nog te horen. Hij had rijkelijk gebruikgemaakt van de moshpit en was aan het einde van de avond helemaal kapot, maar ook super gelukkig. Ik ben blij dat ik dit ook even kon doen, gezellig met alle dames.
Jikke & Matti
