Mijn all time favoriete boeken zijn de trilogie van Pierre Bottero, Ellana le Pacte des Marchombres. Het is helaas niet vertaald, maar het verhaal gaat over een parallelle wereld zogenaamd Gwendalavir, en de hoofdpersoon is Ellana. Ze heeft haar jeugd in ‘het huisbos’ doorgebracht met haar adoptieve ouders, ‘les petits,’ een volk dat in de bomen woont. Op een dag wil ze de wereld ontdekken waar haar ouders vandaan komen. Daar beginnen avonturen en de zoektocht naar vrijheid. Dat komt in de vorm van de ‘weg van de marchombre.’ Meer dan een soort superwoman, ongelofelijk snel, soepel, behendig, sterk, stil, meer nog dan gilde of identiteit is het een weg die je volgt als persoon, de weg van de ultieme vrijheid. Als ik het zo schrijf lijkt het heel knullig, maar het is echt een prachtig boek, op zo’n mooie manier geschreven. Laatste keer dat ik het las, had ik vaak tranen in mijn ogen, alleen van hoe mooi het was. Ik was sowieso altijd een boeknerd, maar deze auteur heeft mij het meest geïnspireerd om te schrijven. Mijn droombaan heeft dan ook niks met muziek te maken; ik zou het liefste auteur zijn. Natuurlijk krijg je dan vaak het antwoord dat dat niet stabiel is, en alleen een paar mensen succesvol worden en ervan kunnen leven. Omdat ik maar heel weinig verhalen heb uitgeschreven, besloot ik maar de muziek in te gaan, want daar ben je wel van een baan verzekerd (just kidding obviously).
Zo vaak heb ik gedroomd dat ik net als Ellana kon zijn. Sterk en vrij. Ellana is een eenzaam persoon, maar op de weg van de marchombre maakt ze veel waardevolle vriendschappen. Ik heb mezelf ook altijd beschouwen als iemand die liever alleen is. Ik vind het heerlijk om alleen te zitten met mijn gedachten. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik realiseer hoe waardevol vriendschappen zijn. Ondanks dat ik nooit een marchombre zal kunnen worden, because let’s be real, it doens’t exist, kan ik me steeds meer met haar identificeren. Niet in haar fysieke kracht, maar in haar pad naar verbetering en zelfstandigheid. En hoewel dat tegenstrijdig leek te zijn, spelen vriendschappen daar ook een steeds grotere rol in. Soms heb je zo’n week dat alles k*t is en gelukkig heb je vrienden waarop je terug kan vallen als je je slecht voelt. Vrienden waar je alles kwijt kunt en die precies de goeie woorden weten te vinden om je weer beter te laten voelen. Hucbald heeft een grote rol gespeeld in mijn sociaal leven en ik heb geen spijt van mijn keuze om hier muziekwetenschappen te gaan studeren. Ik ben blij dat ik een paar Hucbaldianen echt vrienden kan noemen.
No, I get by with a little help from my friends…
