Afgelopen week stond voor mij in het teken van uitstapjes, en in het bijzonder naar Tilburg. Ik kom eigenlijk nooit in Tilburg, alleen als ik weer eens naar de Efteling ga, maar afgelopen week ben ik er zelfs twee keer geweest en geen de keren voor de Efteling (helaas).
Woensdag reisde ik af naar Tilburg voor een excursie naar Museum De Pont met het kunstgeschiedenisvak Het Meesterwerk: sleutelwerken in de moderne kunst. Het was de eerste excursie in mijn, reeds korte, universitaire carrière en ik moet toegeven dat dit mij terug deed denken aan de excursies van de middelbare school: een doordeweeks dagje uit met je vrienden en vriendinnen onder het nom van educatie. Ik heb mij echter kunnen beheersen en de scholier in mij weten te onderdrukken. Hierin speelde de druk voor het te schrijven paper over de excursie wellicht ook een aanzienlijke rol.
Gedurende mijn reis, kwam ik erachter dat deze een stuk korter was dan die naar Utrecht. Gezien de vele malen grotere afstand tussen Tilburg en mijn pittoreske dorpje had ik dit echter andersom verwacht. De Intercity naar Tilburg bleek echter een stuk sneller te rijden dan de normale Intercity, welke mij naar Utrecht brengt. Mijn opluchting was echter van korte duur, helaas. In tegenstelling tot mijn vertrouwde Intercity, had deze trein namelijk geen open WiFi netwerk, en liet nu net mijn bundel bijna op zijn. Hoewel de reis in deze snelle Intercity dan wel korter mocht zijn, duurde het gevoelsmatig toch langer. Mijn heimwee naar ‘mijn’ Intercity nam nog meer toe, toen de trein bezweek aan een storing en diende te worden herstart. Uiteraard precies in een tunnel. Dit betekende tien lange minuten in het pikke donker zonder bereik.
Enigszins sceptisch door de heenreis van de vorige dag, vervolgende ik donderdag mijn avonturen in Tilburg. Deze keer diende de stad echter alleen, evenals bij de uitstapjes naar de Efteling, als tussenstation. Het idee was namelijk om vanuit Tilburg de bus te nemen naar Hilvarenbeek. Ja je hoort het goed, dat was het idee. Deze heenreis waren er immers weer problemen, dit keer alleen niet met de snelle Intercity, die hadden we namelijk gemist. Met geen zin om een half uur te wachten op de volgende Intercity, besloten we de Sprinter te nemen naar Tilburg. De reis met deze Sprinter liep uiteindelijk uit op een bijzondere ervaring. Voor een meisje uit een klein dorp ging er namelijk een wereld voor mij open; ik kwam langs plaatsen waar ik namelijk nooit het bestaan van geweten heb. Ook de Sprinter op zichzelf zorgde al voor een reis vol verbazing.
In mijn dagelijkse reizen naar Utrecht kom ik nauwelijks in aanraking met Sprinters en als dit al het geval is zijn het korte reizen van vijf minuten in de ‘oude’ Sprinters. Deze oude Sprinters staan erom bekend weinig voorzieningen te hebben in vergelijking met de Intercity’s. Deze nieuwe Sprinter bleek echter zelfs meer voorzieningen te hebben dan de snelle Intercity van woensdag. Uiteindelijk, drie kwartier later dan gepland, kwamen we aan bij onze bestemming: Safaripark de Beekse Bergen!
Als je nu denkt dat de vierde, en tevens laatste reis, tussen Tilburg en Rotterdam van deze week wel goed zou moeten gaan, dan zit je er behoorlijk naast. Ook deze laatste reis nam, na een heerlijk diner in het bruisende Hilvarenbeek, immers onverwachte wendingen. Net voor de bussenhalte reed de desbetreffende bus, en daarbij ook de enige bus in het uur, ons zo voorbij! Het ergste hieraan is misschien nog wel dat ik hierdoor tweede halve finale van het Eurovisie Songfestival heb moeten missen…
Waar ik woensdagochtend nog dacht dat de reizen naar Tilburg een aanzienlijk stuk korter zou zijn dan naar Utrecht, drukte de onvoorspelbaarheid van het OV mij met de neus in de feiten. Terwijl ik nu weer in mijn vertrouwde Intercity tussen Utrecht en Rotterdam zit, kom ik tot de conclusie deze Rotterdammer voor komende tijd wel weer genoeg van Tilburg heb gezien (behalve als het gaat om de Efteling, duh).
Houdoe!
