“I am a man of constant sorrow” – Soggy Bottom Boys
Hatsjoe. De winter komt met rasse schreden naderbij—de dagen korten—bij een enkeling begint al een kerstgevoel op te komen en de straatlantaarns branden extra uren. Voor sommigen klinkt dit als muziek in de oren, maar ik voelde me ziek.
Deze dagen, waarop ik mijn geestelijke aanwezigheid te danken heb aan de paracetamol, zijn buitengewoon saai en duren overdreven lang. Gelukkig valt ook wel het een en ander te relativeren: door ziek te zijn kom je immers de dagen door met een minimale hoeveelheid beweging, boeken lezen (tot in hoeverre dit te rijmen valt met potentiële hoofdpijnklachten althans), slechte films te kijken (O Brother, Where Art Thou? bleek bijzonder geschikt gedurende deze gelegenheid) of domweg de televisie op een tamelijk random kanaal aan te zetten.
Dit laatste was op een willekeurige vrijdagavond het geval. Bij mijn ouders thuis lag ik, waarbij ze ook beslag hadden gelegd op de afstandsbediening: iets waarvoor een jaar of tien geleden nog wel eens onenigheid over ontstond. De opgelegde keuze voor een programma bleek echter bijzonder inspiratievol.
Alhoewel ik nu al enkele jaren in de sitecommissie zit en over allerhande onderwerpen verslag heb gebracht, is dit toch wel een onderwerp waar ik niet over had verwacht überhaupt maar één letter aan te wijden.
Deze avond werd ik de getuige van de keuze voor een nieuwe opvolging van K3: een avond vol liedjes waar ik helemaal dolgelukkig van werd. Ik meen dat ik een jaar of zeven was toen ik nog wel eens van deze kleuterpopgroep hoorde en in dat opzicht kan ik wel begrijpen dat Studio 100-baas Gert het dan toch langzaamaan tijd vond voor een nieuwe groepje zangeressen, waarbij de namen der zangeressen niet noodzakelijkerwijs met een K hoeven te beginnen. Nu het niet langer K3 is, maar K1, Marthe en Hanne, zal dan toch eindelijk die musicologische referentie aan de kleine terts (ook een k3) dan eindelijk voorbij zijn: priemen kunnen immers nooit klein zijn!
Het is opmerkelijk dat dit handelsmerk in de voornamen wel al is gevaren, al was dit klaarblijkelijk al eerder gebeurd door de intrede van ene Josje. Toch bleek aan een ander handelsmerk wel glansrijk te zijn voldaan: K3 bestaat immers, na een bezoekje aan de kapper, nog steeds uit dames met rood, zwart en blond haar. Gelukkig viel ik toch al vrij snel weer in slaap, wat op zich een niet al te fijne ervaring was, aangezien die liedjes zich gezellig in je hoofd doen nestelen. Dit is ondanks het gegeven dat menig man, naar het schijnt, het niet erg vindt om door K1, Marthe en Hanne in slaap gesust te worden.
