Lieve Hucbaldianen,
Alles ging mis.
Het begon drie weken geleden toen ik mijn telefoon liet vallen en hij kapotging. Ik bestelde dezelfde dag nog een nieuwe, maar die kon pas de week daarna geleverd worden. Ik was de hele dag thuis en kon hem in ontvangst nemen, maar mijn geboortedatum stond verkeerd in het systeem. Ik moest een nieuwe bestelling doen en nog anderhalve week wachten voordat die werd geleverd. Ook had ik me aangemeld om bij de open dag te werken op vrijdag bij muziekwetenschap, maar de organisatie had me op zaterdag ingeroosterd als wegwijzer. Gelukkig heeft Janna dat voor me opgelost, ik had echt even geen overzicht meer.
Afgelopen vrijdag ben ik gedumpt. Tijn en ik hadden een relatie van vijf hele leuke maanden. Vooral de zomervakantie was fantastisch, daarna begonnen we allebei aan onze studie en hadden we onze prioriteiten elders liggen. Hij bij zijn vrienden, ik bij hem. Ik denk dat dit probleem veel minder heftig was geweest als onze communicatie beter was en we beter konden praten, maar dat hebben we eigenlijk nooit gedaan. Ik had ook mijn twijfels over de relatie, maar ik wilde het er eerst met hem over hebben. Het voelt verschrikkelijk, het kwam zo plotseling, hij had zijn twijfels en emoties nooit benoemd of bespreekbaar gemaakt. Hij wil graag vrienden blijven, maar ik kan dat nog niet. Misschien over een tijdje.
Gisteren wilde ik mijn fiets ophalen uit Nijmegen (waar mijn ex woont) om hem naar het station vlakbij mijn oma te brengen. De rechtstreekse intercity reed niet, want er lag een boom op het spoor. Via Den Bosch dan maar. Mijn fiets stond bij het station in de fietsenstalling, zodat ik makkelijk naar Tijns huis kon fietsen. Daar stond mijn fiets. Maar hij is weggehaald. Ik had hem misschien buiten de rekken gezet, of hij kan gejat zijn. Ik heb veertig minuten lang gezocht met een loodzware rugzak op mijn rug. De fietsenstalling stond ook nog eens onder water. Online was niks te vinden. Volledig in paniek belde ik mijn ex, waar ik meteen spijt van had, en mijn moeder, maar die nam niet op. Toen zag ik de tijd: twee minuten voordat mijn trein ging! Ik moest rennen. Toen ik eenmaal op het perron aankwam stond de sprinter er nog, dus ik drukte op het knopje, maar hij knipperde rood. De deuren gingen niet open en de sprinter vertrok. Op dat moment was ik ontzettend boos, ik moest nu nog een half uur wachten voordat mijn volgende trein ging. Hoewel ik mijn fiets niet had verplaatst, kon ik wel nog met een ov-fiets naar mijn oma. Dacht ik.
Alle ov-fietsen deden het niet. Ik kreeg het slot niet open. Ik heb me in geen tijden zo moedeloos gevoeld als toen. Ik heb een kwartier lang met de NS gebeld, de eerste medewerker zei dat ik het verkeerde knopje had ingetoetst. Dit was niet zo, hoewel ik toen zo aan mezelf twijfelde dat ik de robotstem bij het keuzemenu veel te lang had uitgehoord. Dus ik belde hetzelfde nummer nog een keer en ik kreeg een andere medewerker aan de telefoon. Hij zou me doorverbinden met de ov-fietsspecialist… die niet opnam. Mijn oma vroeg of ze me moest ophalen, ironisch genoeg kwam ze een stuk later dan verwacht omdat ze de hele tijd achter een ov-fietsbusje reed. Ik zag al heel erg op tegen de reis, maar slechter dan dit had het niet kunnen gaan. Ik vertrok om 11:11 en ik was uiteindelijk om 15:15 bij mijn oma thuis, terwijl de reis normaal een uur duurt.
Wat een frustratie. Deze dag was mijn minst favoriete dag ooit.
Ik schrijf deze laatste alinea een dag later. Ik moest steeds denken aan een uitspraak van mijn mentor van een paar jaar geleden: ‘the only good thing about hitting rock bottom, is that it can only get better from now on.’ En dat is zo. Vandaag voel ik me al een stuk beter dan gisteren. Ik moet ook denken aan de dialectiek van Hegel, over these, antithese en synthese: de geschiedenis is opgebouwd uit tegenstellingen, maar een mensenleven is dat ook. Deze paar weken uit mijn leven zijn het ook al. These: verdriet, alleen de goede dingen van de relatie herdenken, jezelf de schuld geven; antithese: gevoelens uit, alle slechte dingen van de relatie herinneren, de ander de schuld geven; synthese: de relatie als geheel zien, waardering voelen voor alle leuke dingen en beseffen dat het door beide partijen kwam dat het uiteindelijk niet werkte. Ook realiseer ik me nu hoe waardevol de mensen om me heen zijn. Ik heb mijn vrienden en mijn familie best een beetje verwaarloosd de afgelopen tijd. Ik ben iedereen ontzettend dankbaar voor hun steun en aanwezigheid, de lieve woorden, de bezorgde appjes en de knuffels. In het bijzonder wil ik ook mijn zusje van dertien bedanken, die toen ik ziek was de lekkerste vegan chocomel voor me had gemaakt en bij me ging zitten. Ik ben heel erg dankbaar voor iedereen die me heeft uitgehoord, en dus ook voor alle lieve lezers van deze column. We hebben nu allebei de bergen aan negativiteit doorstaan. Het “gaat” natuurlijk nog steeds in vlagen, maar er zit echt een stijgende lijn in.
Het komt altijd goed, lieve Hucbaldianen: soms gaat alles mis, maar alles komt altijd goed. <3
