Ik heb mijn laatste tienerzomer gehad, wat betekent dat ik twintig ben, de volgende keer dat we weer zonder jas naar buiten kunnen. En ik ga niet voor je liegen; ik vind dat best een raar en eng vooruitzicht. Meer mensen hebben het erover dat hun twenties veel schrik wekt, en dat ze liever blijven dwalen in hun tienerjaren. Maar waarom zijn we zo bang om ouder te worden? En is er niet iets heel moois en dierbaars aan ouder en wijzer worden?
Wanneer ik terugdenk aan de vroege lente en de zomer van 2022 of de lente van 2023 (of een ander seizoen van een ander jaar, for that matter), zit er iets pijnlijk moois aan. Weer terugdenken aan hoe mijn vrienden, familie en ik in die tijd waren, wat we belangrijk vonden en waar we de dagen mee vulden, maakt mij heel nostalgisch. Ik denk niet dat dat iets is waar ik alleen in sta. Het is mooi om stil te staan bij wat we toen wisten, wat we dachten te weten en wat we helemaal niet wisten. En het raarste is dat we helemaal niets kunnen doen om hoe we toen waren te veranderen en we met geen mogelijkheid die tijd weer kunnen terugkrijgen. Zelfs als we ons precies hetzelfde zouden gedragen als toen, als we de dagen hetzelfde zouden vullen en als we weer met dezelfde mensen zouden omgaan, zouden we die tijd niet kunnen herleven. Ik zal nooit meer mijn edelsteen-Meike-era van 2021 terugkrijgen, of de wijn-drinken-op-het-dak-van-de-parkeergarage-naast-het-politiebureau-era van mijn vriendengroep in de laatste jaren van de middelbare school. Maar dat is dan waarschijnlijk ook de reden dat we er zo bang voor zijn; this, too, shall pass. Hoe fijn deze tijd waar je nu in zit ook is.
“ik wil dat dit vuur voor altijd blijft branden
en ik wil dat Nate voor altijd Riptide blijft spelen
dat iedereen voor altijd zachtjes blijft meezingen
en dat het altijd het eind van de lente blijft
ik wil dat de zee voor altijd langzaam dichterbij komt
en dat we nog altijd een veertig minuten lange wandeling in het donker voor de boeg hebben.
Ik wil dat dit moment nooit voorbij zal gaan”
Daarnaast brengt verjaren (voor mij in ieder geval) het idee met zich mee dat ik nog niet genoeg heb bereikt voor mijn leeftijd. Op sociale media is immers een overload aan wonderkinderen te zien die al een heel (carrière)leven hebben geleefd op hun 18e. Iedereen kent wel iemand die op hun 20ste evenveel verdient als hun ouders, al samenwoont met de liefde van hun leven of tenminste al een goed uitgestippeld toekomstplan heeft. Ben ik minder waard als ik dat niet heb? Mis ik heel veel van de toekomst als ik er nog niet aan ben begonnen?
Maar goed, voor zover de vloek van het ouder worden. Ik merk zelf, misschien doen anderen dat ook wel, hoeveel voldoening het geeft om te leren. En dan praat ik niet over het leren van Adobe Illustrator (ergens ook weer wel), maar meer over het leren van je eigen normen, waarden en belangen. Afgelopen tijd ben ik meer bezig met wat ikzelf nou eigenlijk belangrijk vind en wat míj gelukkig maakt. Dat is dan ook nog op veel verschillende vlakken: ik leer aan de ene kant wat ik belangrijk vind in vriendschappen en/of relaties, en aan de andere kant kom ik steeds beter te weten wat ik in mijn carrière zou willen. Dat bewustzijn was in mijn 15-jarige ik echt serieus ver te zoeken; ik deed vooral wat anderen van me verwachtten en ik had geen idee wat ikzelf nou écht wilde. Dat bracht dan weer allerlei vormen van stress met zich mee, want de toekomst stormde op ons af en het verste wat ikzelf de toekomst in kon kijken was of ik mijn examens wel ging halen. Met studeren is het toekomstpad ineens veel helderder en heb ik meer zicht op wat ik nog allemaal wil doen en bereiken, dat heeft op haar beurt weer veel rust geschept in mijn hoofd. Hoe het ernaar uitziet, zal die rust in het vooruitzicht alleen maar toenemen. Ouder worden is dus helemaal niet zo eng.
Al die grotemensenpraat over carrières (en waar ze het allemaal nog meer over hebben), gaan mij steeds beter af – ik houd mezelf nog wel altijd uit de maatschappelijke of politieke discussies, want daar heb ik echt vrij weinig zin in. Het feit dat ik nu wel over carrières en zo kan praten, maakt mij op een vreemde manier blij: ik ben ouder aan het worden! Samen met dat gevoel, kwam de realisatie dat je niet voor altijd aan de kindertafel kan blijven zitten bij het familie kerstdiner. En dat zou je ook helemaal niet moeten willen.
Ik denk dat ouder worden meer betekenis aan je leven geeft. Ik zou nu echt niet meer willen blijven hangen in mijn onwetende, (om eerlijk te zijn best wel) verloren 17-jarige ik waar ik in de eerste alinea over sprak. Daarnaast is het moeilijk om het gevoel te hebben dat je wél op schema ligt. Er zijn altijd wel mensen die het sneller, beter of eerder doen. Ook dat tot in de puntjes uitgestippelde plan, hoef je helemaal niet te hebben en het feit dat je dat niet hebt, neemt niets af van jóuw waarde. Dit doet me denken aan ‘Everybody’s Free (to wear sunscreen)’ van Quindon Tarver, wat mijn wiskundedocent in de zesde aan ons liet horen, vlak voor onze toekomst werd opengebroken en iedereen in het ‘gat’ viel van het leven na de middelbare school:
“Don’t feel guilty if you don’t know what you want to do with your life
The most interesting people I know
Didn’t know at 22 what they wanted to do with their lives
Some of the most interesting 40-year-olds I know still don’t”
De toekomst komt wel. Het komt misschien niet altijd goed, het komt ook niet altijd níet goed: het komt wel. Het enige wat we kunnen doen is het beste van het heden maken met een klein oog op de toekomst.
