Ik heb af en toe een haat-liefde verhouding met technologie. Laatst werd ik hier weer aan herinnerd door Apple’s fantastische ‘vandaag, een jaar geleden’ functie. De afgelopen week werd mij medegedeeld dat ik vorig jaar met mijn vader uit eten was, terwijl mijn familie zich klaarmaakte voor carnaval. Ik was vorig jaar met vriendinnen naar een concert, en zelfs de foto van een pot augurken in een collegezaal wekte de nodige nostalgische gevoelens bij me op. De dingen die toen zo normaal leken – lees: aanwezig zijn in een collegezaal – zijn nu een ver-van-je-bed-show geworden. De horeca is dicht, colleges zijn online, concerten worden afgelast en carnaval zit er ook niet in dit jaar.
Nadat ik weer een beetje was hersteld van de gedachte dat het al bijna een jaar geleden is dat ik fysieke colleges heb kunnen volgen, vond mijn telefoon het een goed idee om hier toch nog even een schepje bovenop te doen. “Vandaag, twee jaar geleden”. Toen ik deze melding binnenkreeg afgelopen vrijdag en naar de datum keek, wist ik al precies hoe laat het was. Het was precies twee jaar geleden dat mijn muziekeindexamen van de middelbare school plaats had gevonden. Een avond die bestond uit avondeten op school tot grote ergernis van de conciërge, gesprongen vioolsnaren, zenuwen, outfitwissels, maar ook vooral heel veel euforie en trots. We hadden een halfjaar lang onze optredens voorbereid en naar dit moment toegewerkt. Niet alles ging perfect, maar als ik hier nu aan terugdenk, half gedwongen door mijn eigen camerarol, zou ik het zo opnieuw doen. Wat het allemaal nog nostalgischer en onwerkelijker maakte was het zien van een groep 18-jarigen die absoluut niet op anderhalve meter afstand van elkaar bezig was. Ik heb medelijden met de examenkandidaten van dit jaar.
Toch gaat het leven door. We hebben, voor het eerst in jaren, weer met een semi-veilig gevoel op natuurijs kunnen schaatsen en ook de nodige sneeuwballengevechten kunnen houden. Er is zelfs nog heel even gesproken over een eventuele Elfstedentocht, maar helaas, It giet net oan. Wat zeker wel door kan gaan is het nieuwe blok van dit collegejaar. We zijn inmiddels over de helft en hebben nog geen enkel fysiek college kunnen volgen, maar enfin. Blok 3 is gestart en voor het eerst volg ik een keuzevak van buiten de opleiding. Ik volg nu, naast Early Music history, een vak van de filosofie minor. Voorheen zou dit hebben betekend dat ik nieuwe mensen zou leren kennen met wie ik tijdens mijn werkgroepen koffie zou kunnen drinken en zou kunnen vertellen dat ik weer eens bijna was aangereden op weg naar college. Tegenwoordig houdt dit echter in dat je ethische discussies voert via Microsoft Teams met mensen die je niet kent, terwijl een professor probeert de online colleges zo interessant mogelijk te maken. Er is nu een week van het nieuwe blok voorbij en ik moet toegeven dat ik er, ondanks alles, toch oprecht heel enthousiast over ben. Het blijkt dat filosofische discussies voeren via Teams helemaal zo slecht nog niet is.
Ik hoop dat ik over precies een jaar met dezelfde nostalgische gevoelens terug kan kijken naar de foto’s van nu. Al zal ik nu geen leuke foto’s maken van restaurants, concertzalen, carnavalsoptochten of van het prachtige plafond van Drift 21, mijn camerarol wordt alsnog vrijwel dagelijks uitgebreid. Naast de nodige sneeuwfoto’s en Teams screenshots vermaak ik me thuis namelijk uitstekend. Van de Mario Kart toernooien tot de verstopte rookworst in huis, is er hier altijd wel wat fotowaardigs gaande. Ik ben me dan ook compleet bewust van het privilege van samenwonen met vriendinnen. Ik kan me haast niet voorstellen wat ik nu aan het doen zou zijn als ik alleen zou wonen. Hoewel ik er zeker van ben dat ik dan ook wel een vrijetijdsbesteding zou vinden, ben ik er heel dankbaar voor dat er nu altijd mensen om me heen zijn waar ik iets mee kan beleven. Al ben ik toch niet helemaal dankbaar voor de fikse hoeveelheid sneeuwballen die de afgelopen tijd mijn kant op is gekomen. Of voor die fles ice die ik altijd wel ergens aantref, thanks guys.
