Vroeger stonden er bij ons thuis vaak cd’s van Adele op. Ik heb haar muziek altijd mooi gevonden en ik was dan ook erg enthousiast toen ik hoorde dat ze nieuwe muziek ging uitbrengen. Op 19 november was ie er dan eindelijk! Het langverwachte vierde album van Adele, 30.
Liefhebbers zullen misschien moeten wennen aan de nieuwe stijl van Adele. Waar 19, 21 and 25 vooral veel pianoballads bevatte, heeft 30 juist veel nieuwe sounds die we niet van Adele gewend zijn. Dat begint al met het eerste nummer Strangers By Nature, een ode aan Judy Garland die mede door strijkers bijna als filmmuziek klinkt. Dat is ook niet gek, aangezien Adele voor dit nummer samenwerkte met filmcomponist Ludwig Göransson. Het tweede nummer en tevens ook het enige nummer van het album dat Adele eerst als single uitbracht is Easy On Me. Naar mijn mening is dit ook het enige typische Adele-nummer op het album. Dat 30 haar meest persoonlijke album is blijkt wel uit het derde nummer My Little Love. In het nummer verontschuldigd Adele zich tegenover haar zoontje Angelo over de scheiding van zijn ouders. Dit doet ze niet alleen met persoonlijke teksten, maar ook met opnames van gesprekken tussen haar en Angelo. Het nummer eindigt met een emotionele voicemail die Adele insprak voor haar beste vriendin, wat het nummer nog persoonlijker maakt.
De nummers die volgen, Cry Your Heart Out, Oh My God and Can I Get It zijn meer uptempo en bevatten reggae-, soul- en gospelinvloeden. Een grote verandering ten opzichte van haar vorige albums. Echter bevat 30 ook zeker een aantal sterke ballads. Onder andere I Drink Wine (mijn persoonlijke favoriet), All Night Parking, To Be Loved and Hold On laten de bekende versie van Adele horen, maar toch op een nieuwe manier. Adele’s stem komt in deze nummers enorm goed tot haar recht, met als hoogtepunt To Be Loved, waar ze vocaal vuurwerk levert. Het is een kwetsbare ballad met alleen piano, waar ze me echt raakte met de emotie en wanhoop in haar stem. De eerste regel van het nummer is ‘I built a house for a love to grow’. Wat ik heel tof vond om te lezen op Genius, was dat deze regel visueel tot uiting komt in drie muziekvideo’s, verspreid over elf jaar. De video’s van Rolling In The Deep, Hello and Easy On Me spelen zich alle drie af in een leeg huis. In de laatste scène van Easy On Me verlaat Adele het huis, wat dient als metafoor voor het overwinnen van haar schuldgevoel bij het proberen te bouwen van ‘a house of love’. Ze doet nu wat het beste voor haar is: vertrekken. Het album wordt afgesloten met Love Is A Game, een nummer in dezelfde sfeer als het eerste nummer: filmisch en Disney-waardig. Het komt misschien wat langzaam op gang, maar het voelde voor mij als een nummer aan het einde van een film waarvan je niet wil dat hij is afgelopen.
Een persoonlijk album over een reis van zelfhaat naar zelfliefde, met tussendoor boodschappen aan haar zoontje en nieuwe liefde. Door de vele verschillende genres is het misschien wat onsamenhangend, maar 30 is zowel vertrouwd als verrassend en misschien wel Adele’s beste werk tot nu toe.
