‘Kan ik je even bellen?’ verscheen afgelopen weken meerdere keren op mijn telefoon. Als je mij met vijf woorden totaal in paniek wil krijgen dan moet je dat zinnetje naar me appen. Sinds ik een nieuw baantje heb als avondconciërge bij de bibliotheek belt mijn leidinggevende regelmatig op. Het gaat altijd over kleine dingen zoals sleutels of diensten invullen. Toch trek ik het heel slecht als iemand mij zomaar belt. Ik neem nooit meteen op en heb daarna een half uur nodig om moed te verzamelen om terug te bellen. Met zwetende handjes en een bonkend hart doe ik het dan toch, denkend dat ik ontslagen ben, waarna het nergens over blijkt te gaan. Zo gaat het vaak, maar ik heb de leercurve van een goudvis, en dus denk ik elke keer dat die vervloekte ringtone klinkt dat de pleuris is uitgebroken.
Iemand opbellen heb ik nooit zo’n probleem gevonden. Dan weet ik wat ik wil zeggen en weet ik wanneer het gesprek is afgelopen. Zodra iemand mij belt, staat de wereld in de fik. Sinds ik een telefoon bezit heb ik altijd bedacht dat mensen alleen bellen als er iets heel ergs aan de hand is (je huis is ingestort), of dat er iets heel snel geregeld moet worden ‘ik ben mijn sleutels kwijt, weet jij waar ze zijn). Deze scenario’s zijn allebei niet erg feestelijk.
Ik merk dat ik van het zinnetje ‘kan ik je even bellen?’ überhaupt erg boos word. Als je de tijd hebt om dat mysterieuze zinnetje te appen, waarom zeg je er dan ook niet meteen even bij waar het over gaat?
Dit fenomeen is ontstaan vanuit een gapend gat: de generatiekloof. Daar kwam ik achter toen ik het met mijn moeder besprak. Zij vindt het wel logisch dat mijn leidinggevende mij niet verder informeert over de reden. Het zal namelijk ongetwijfeld over het rooster gaan en anders zal ik het wel horen. Blijkbaar vinden mensen van een andere generatie het niet erg als ze totaal niet weten waar ze aan toe zijn. Ik wil toch graag weten waar een gesprek over zal gaan, want het woord ‘nee’ zal je mij niet snel horen zeggen aan de telefoon. Waar je bij een appje rustig kunt nadenken over je antwoord, moet je aan de telefoon wel meteen wat zeggen. Een stilte laten vallen is geen optie en zomaar ophangen kun je niet maken. Kortom, niet appen of je mij kunt bellen. App me en als je dan toch wil bellen, dan maar liever zonder aankondiging. Maar beter nog: mij gewoon niet bellen.
