Ik moet iets bekennen; ik heb Bad Bunny echt nooit serieus genomen. Als ik heel eerlijk met mezelf ben, kan ik ook wel opbiechten dat ik heel goed ben in mensen in hokjes plaatsen. Het betekent niet dat ik iedereen over één kam scheer, ik ga gewoon altijd af van mijn onderbuikgevoel. Eerlijk gezegd, vind ik ook dat ik meestal gelijk heb. Wat als dat niet zo is? Valt de wereld dan in duigen? Nee, maar misschien ontdek ik wel een retegoed album.
En dit keer was dat zo! Meneer Benito Antonio Martínez Ocasio, oftewel Bad Bunny, bracht op 5 januari het album DeBÍ TiRAR MáS FOToS uit. Nu, een goede 15 dagen later, zeg ik het jullie; beste album van 2025. Ik voel de vraag al bij je opkomen: ‘’Hoe ben je zo snel van mening over Bad Bunny veranderd, jij wispelturige trut!’’ Nou door even mijn eigen overtuigingen opzij te zetten, iets wat ik haast nooit doe.
Ik ben geen vreemdeling voor muziek uit latijns Amerika en voor reggaeton al helemaal niet. Bad Bunny stond bij mij alleen op de plank ‘’slechte reggaeton/ latin trap’’ naast J Balvin. Zij staan op een weggestopte plek in mijn muzikale brein bibliotheek, waar ik af en toe een nummer op weg zet waarvan ik niet wil toegeven dat ik het leuk vind. Op ooghoogte in die kast staan artiesten als Don Omar, Plan B en Daddy Yankee. Deze iets oudere en minder trap geïnspireerde reggaeton vind ik echt het einde. Met veel hoogmoed om dit album stom te vinden ging ik dus de luistersessie in. De verrassing was geheel aan mij toen er een album verscheen dat zo buiten mijn verwachtingen trad. De uit Puerto Rico afkomstige Bad Bunny mixt traditionele elementen uit genres uniek aan zijn herkomstland met trap, reggaeton, house en techno. We horen merengue, samples uit Puerto Ricaanse salsa en koren in combinatie met traditionele drums waardoor je eigenlijk het idee krijgt dat je in zijn achtertuin in Vega Baja staat tijdens een verjaardag. Tegelijkertijd is het album duidelijk op vernieuwing gericht terwijl het toch oudere en jongere luisteraars aanspreekt. Het is geen overduidelijk radio top 40 gericht album, echt helemaal niet zelfs wat mij echt heel erg verrastte. Er wordt gespeelt met tempo, dynamiek en er wordt snel omgeslagen van plotse stilte naar een dikke beat. Wie wist dat deze billenschud bangers zo complex kunnen zijn?
Bovenal is het album gewoon agressief Puerto Rico en dat is ook wel nodig. Een grote terugkerende maatschappelijke kritiek in het album is het massatoerisme in Puerto Rico en de bijkomende gentrificatie. Ook bekritiseert Bad Bunny de houding van de VS richting de bewoners van het eiland, dat een ‘’territory’’ van de VS is. Al met al is dit album absoluut het luisteren waard en dan bedoel ik ook echt luisteren, niet alleen dansen hoewel ik dat ook snap. Probeer alle referenties uit de muziek en de tekst te halen, hoe moeilijk spaans uit het mooie Puerto Rico dan ook te verstaan is.
