In zes uur acht concerten bezoeken, dat doe je niet zomaar de week voor al je deadlines, maar ik wel (:
Op woensdag 18 januari ging ik samen met Pieter en Noah “eventjes naar Groningen” om een dagje Eurosonic Noorderslag mee te maken; en dat terwijl ik diezelfde ochtend nog om 9:00 in de collegezaal zat. Mijn eerste ‘echte’ festival!!! Ik lag pas 5:00 in bed… worth it.
M.Chuzi – 19:45
Na veel te lang op de weg gereden te hebben (het was druk…) waren we net op tijd voor één van de eerste bandjes van de avond: M.Chuzi. Een ontzettend funky groepje. Ze kukelden bijna van het podium af omdat ze met zoveel waren. Met een drummer, keyboardist/percussionist, twee gitaristen, een trompettist en twee saxofonisten maken ze grooves die de hele tent voelde en maakten ze een goed begin aan een lange avond.
O – 20:45
Na mijn allereerste festivalbandje in ontvangst genomen te hebben liepen we rustig naar Vera voor O. Het was gezellig druk en we wisten nog een plekje net voor de mengtafels te bemachtigen. Met nog maar één single uit op Spotify hebben ze het voor elkaar gekregen om een van de opening acts voor black midi’s UK/EU tour te zijn. Met slechts een simpel drumstel, een baritonsaxofoon en een hoop effectpedalen maakten ze de hele zaal knettergek. Bij de refreinen zette de saxofonist bijvoorbeeld een knopje om bij de octaver waardoor heel Vera werd weggeblazen door een muur aan geluid en aan het einde van de set was iedereen aan het dansen.
Een Ierse gast met een knalrode skimuts op, nogal een vreemd gezicht als je binnenloopt.
Ik weet niet zo goed wat ik ervan moet vinden, maar dan niet op de slechte manier. Noah vond het grappig dat de rest van de band er punk uitzag, de muziek meer neigde naar jazz, maar de blazers maakte het juist weer funk en soul-achtig. Een mengelmoes van genres dus; je moet het gewoon even luisteren. De show was leuk, de frontman zong erg lieflijk en tegelijkertijd luid en vol overtuiging. Geen idee wat hij precies zei, maar dat krijg je met een rode skimuts in je mond.
Snelwandelen naar de andere kant van het centrum van Groningen om in een middelbare school de Griekse dreampop artiest Danai Nielsen te zien. Het was akelig rustig en ze begon haar zet met maar 20 mensen in de aula van de school. Ze had ook een danser meegenomen die naast haar kleine podium een soort vrije dans deed. Het klonk best aardig, al stond ze zelf erg stil tijdens het zingen en draaien aan knopjes.
Haar eerste concert in drie jaar. Naaz is terug met het nieuwe album Never Have I Ever. Wij stonden op het podium van de Stadsschouwburg en de band op een verhoogd podium in de orkestbak, wat voor een hele gave achtergrond zorgde. Ze gaf een ontzettend mooie show en het leek alsof ze nooit van het podium was weggeweest. Echter probeerde ze toch iets te hard het publiek mee te krijgen, en dat verliep niet met veel succes. Helaas moesten we na 25 minuten al weg om door te gaan naar de volgende.
Terug snelwandelen naar het midden van het centrum om in een Poolcafé Flying Moon in Space te zien. We hadden deze band gekozen omdat het ons een leuke naam leek, we hadden een soort blije indierock band in ons hoofd. Boy were we wrong; ze begonnen met luide synthesizers en een technobeat op het drumstel. Dan begint de frontman te zingen, in een chipmunk stem?! Iedereen keek vragend om zich heen. Drie jongens met gitaren om hun nek waren gedurende de hele set hyper heen en weer aan het springen en gebruikten meer pedalen dan dat ze snaren aansloegen. Waar ze die energie vandaan haalden is mij een raadsel, maar ze weten wel hoe ze een groep mensen aan het dansen krijgt.
Ontzettend gare muziek met een nog gaardere band, zeker waard om ze live eens te zien want de energie spat eraf.
———
Buiten Flying Moon in Space hoorde ik twee Belgen vragen waar Huize Maas was. “Moeten jullie naar Ramkot?” vroeg ik. “Ahhh ja natúurlijk” hoorde ik terug in het dikste Vlaamse accent. Samen liepen we die kant op en toen ik vertelde dat ik helemaal vanuit Utrecht was gekomen vroegen ze me of ik een specifiek restaurant (waarvan ik de naam alweer vergeten ben) kende. Ik had geen idee waar ze het over hadden en dat vonden ze erg vreemd. Ontmoetingen met dronken mensen… altijd leuk.
———
Eigenlijk waren we een beetje te laat want het zaaltje puilde al uit van de mensen. Als je me een beetje kent weet je dat ik een moshpit tijdens een (rock)concert niet oversla, zelfs als het in een stomend verkrampt café is. Ik had mezelf een stuk naar voren gewurmd en Pieter was ik ergens in het midden verloren. Sinds het begin was het al wat onrustig en na het vierde nummer (link) barstte de zaal al los. Nadeel: alleen maar dronken mannen boven de veertig in de moshpit, met uitzondering van een enkele jongere gast, en ik! De blikken van verbazing die ik zie toen ik als een bezetene in het rond sprong vind ik stiekem hilarisch en het meest leuke van de hele belevenis. Op het einde, toen zo’n beetje het halve café aan de voorkant van Huize Maas in een moshpit veranderd was kreeg ik nog één ander meisje mee en sprongen we totdat we er bijna bij neervielen.
Ramkot speelde fenomenaal strak en ik heb uiterst genoten; wat mij betreft was dit qua ervaring de beste show. Daar is de vierkante blauwe plek op mijn kont waar ik op viel terwijl mijn telefoon in die zak zat het iets minder mee eens.
Dé act van de avond, de enige reden dat Noah naar ESNS wilde, The Scratch. Na Ramkot schuifelde iedereen naar de parallelle zaal om een luchtje te scheppen. Noah had nog een plekje vooraan open gelaten en Pieter, die het had opgegeven bij Ramkot, stond er ook al bij. The Scratch wordt vaak beschreven als Ierse folk meets Metallica en daar ben ik het wel mee eens.
Het ging ontzettend hard. Lekker met z’n allen rondjes rennen en vooraan heen en weer springen. Jammer genoeg was het grootste gedeelte van de mensen ontzettend lomp geworden waardoor we vooraan constant gebeukt werden door vallende mensen. Noah kreeg een gratis biertje omdat hij het hardst mee schreeuwde (achteraf vertelde hij me dat hij bijna flauw was gevallen, whoops) en hebben we van begin tot eind recht voor de monitoren zitten headbangen.
Volgend jaar zeker weten nog een keer, maar dan alle vier de dagen.
