Meeting up with Rutgers: the Day After
Alhoewel de voorgaande column een gesloten einde leek te hebben, blijkt wederom de schijn te bedriegen. Na het concert in het academiegebouw van Rutgers University Glee Club gingen de Amerikanen direct terug naar het hotel in Amsterdam Sloterdijk. Voor de terugtocht dinsdagmiddag, bleek er toch nog een moment te vinden om met een viertal Hucbaldianen te meeten met de Amerikaanse koorzangers. Op maandagavond trokken we naar onze hoofdstad voor een korte, doch gezellige chillsessie.
Eenmaal aangekomen bij Amsterdam Sloterdijk, of op zijn Amerikaans uitgesproken: Slaughterdike (de betekenis van het woord bleek toch een kleine deceptie voor ze), bleek de groep nog even gezamenlijk bij elkaar te komen om het Alma Mater (vierstemmig) te zingen, een impact die ons Hucbaldmotet niet kan toekomen. Hierna werden we met open armen ontvangen om de laatste avond nog even Amsterdam in te gaan met enkele zangers. Anderen verkozen het, zeker niet onaardige, hotel voor een goede nachtrust, alvorens de lange reis terug zou komen.
Bijzonder was, dat veel van de koorleden nog niet eerder uit geweest waren, aangezien de minimumleeftijden voor café-entree en alcohol-nuttiging hoger liggen dan in de Nederlanden. Tevens was het soft-drugs gebruik onder enkele koorleden opmerkelijk, die hadden in een dag meer op dan de meesten van ons gedurende hun gehele leven. Dit alles onder het mom van: in Nederland mag dit allemaal wel legaal.
We vertrokken gezamenlijk van Sloterdijk naar centraal, waarin we een snelcursus Nederlands gaven middels het vertalen van de titels van de artikelen in de Metro. Voornamelijk het woord “gezellig” bleek in de smaak te vallen: het kan in een Engels gesprek met Nederlanders toch plotseling het ijs doen breken. Daarnaast werd ook het woord “ui” erg raar bevonden, gezien het Engelse equivalent onion meerdere lettergrepen heeft: zodanig zelfs, dat ze het gevoel hadden compleet in de maling te zijn genomen.
Alhoewel het koor tot op dit punt zeer eendrachtig over kwam op ons, bleek de groep in rap tempo uit elkaar te vallen. Zelfs de uitgang van het station bleek niet met deze eensgezindheid te halen, waardoor slechts kleine groepjes overbleven. Dit kon echter de pret niet geheel drukken: na een afsluiting bij Disco Dolly – die vanwege privacyredenen van zowel ondergetekende als overige aanwezigen hier niet nader tot beschouwing wordt geponeerd – was het echter wel weer tijd met de nachttrein terug te keren naar ons stadsie.
