Het nieuwe jaar is net een maandje bezig, en ik heb voor de verandering maar eens besloten om wat goede voornemens te gaan bewerkstelligen. Meer vechtsporten is een van die voornemens, en ik merk echt aan mezelf dat ik op mentaal en fysiek gebied vooruitgang boek.
Ik ben van mening dat het verstandig is als ouders hun kinderen op jonge leeftijd minstens één keer zo vroeg mogelijk in aanraking laten komen met sport. Niet alleen voor de gezonde fysieke inspanning, maar ook voor de mentale gezondheid. Sport doe je nooit alleen, en met de juiste mensen om je heen kunnen er vriendschappen of banden ontstaan die voor jouw gevoel eindeloos kunnen duren. Ik ben daarom ook zeer dankbaar voor mijn vrienden waar ik ruim vijf jaar mee gebasketbald heb. Hoewel basketbal voor mij die ene teamsport was die mij veel beter lag dan bijvoorbeeld voetbal, neigde ik toch altijd naar het willen beoefenen van een vechtsport. In het boeddhisme spreken we over zogeheten “karmische neigingen”: onbewuste gevoelens/gedachtes die voor ons normaal of gewoon lijken, en waarvan wij vaak niet helemaal kunnen verklaren waar die vandaan komen. In het boeddhisme geloven we dat dit overblijfselen zijn van activiteiten uit ons vorige leven. Ben ik ooit in een vorig leven een fervent vechtsporter geweest? Zou dat de reden kunnen zijn dat mijn voorkeur zo dicht bij vechtsport ligt? Ik kan het niet bevestigen, maar ik wil het graag geloven.
Als klein jochie op de basisschool is het bij mij allemaal bij Judo begonnen. Later ben ik op de middelbare school – gemotiveerd door dominante klasgenootjes – in aanmerking gekomen met Wing Chun, uit inspiratie van de film Ip Man. Hoewel ik er veel meer uit heb kunnen halen dan ik uiteindelijk gedaan heb, ben ik bij beide sporten nooit verder gekomen dan de gele band. Het heeft uiteindelijk tot augustus 2022 geduurd voordat ik weer eens ging vechtsporten, mede door mijn zus die mij ter plekke meesleurde naar IMPACTFit. Ik ben hier nog steeds lid, en voorlopig ook van plan lid te blijven. Wij hadden zelfs het privilege om op onze eerste proefles te trainen met niemand minder dan Murthel Groenhart: een voormalig K1 kampioen die ook vaak meedoet (en mee heeft gedaan) aan kickboks-evenementen van Glory.
Tijdens onze eerste proefles was IMPACTFit nog een vrij jonge en nieuwe club. Inmiddels zijn we significant gegroeid, en naar mijn idee worden we elke dag een beetje groter; niet alleen in de ruimtes op de locatie zelf, maar ook in het aantal leden. Het is een club die lessen in meerdere vechtsporten biedt: kickboks (techniek), bokszaktrainig, Mixed Martial Arts (MMA), Braziliaans Jiu Jitsu (BJJ), Boksen, Worstelen, Grappling, en ook Yoga. In het begin hield ik het vooral bij bokszaktraining (voor mijn conditie) en kickboks techniek. Bij die laatste wordt er ook vaak gespard; iets wat ik in het begin best spannend vond, maar inmiddels graag doe en naar eigen zeggen steeds meer onder controle krijg. Hier komt (voor mij) ook een stukje levensfilosofie bij kijken: het leven is niet altijd even makkelijk, maar vaak moet je harde en pijnlijke lessen aangaan om er sterker uit te komen. Of zoals de Duitse filosoof Friedrich Nietzsche in 1888 ooit heeft gezegd: “What doesn’t kill me, makes me stronger.” Dit hoeft natuurlijk niet voor iedereen te gelden, maar dit is wel de les die ik eruit haal. Na elke sparsessie merkte ik echt een merkbare stijging in zelfverzekerdheid bij mezelf die ik nooit eerder ervaren heb.
Dat is denk ik de kunst van vechtsport: met veel pijn en moeite uitdagingen aangaan, om er vervolgens fysiek én mentaal sterker uit te komen. En als kers op de taart deel je deze inspanning met iedereen waar je mee traint; je doet sport immers nooit alleen. Tuurlijk heeft iedereen zijn eigen sport waar die zijn genot of voldoening uit weet te halen, maar voor mij is dit echt vechtsport. Ik laat mij niet ontmoedigen door de hoeveelheid blauwe plekken, spierpijn en bloedneuzen – het gehalte aan adrenaline, dopamine, en serotonine dat ik na elke training mee naar huis neem; dat is wat voor mij telt.
Ik weet niet wat de toekomst voor mij in petto heeft en hoe lang ik nog lid mag blijven bij mijn club, maar één ding weet ik zeker: ik ben nog LANG niet klaar met vechtsporten. Ik heb inmiddels besloten ook BJJ lessen te gaan volgen, en ik kan niks anders zeggen dan dat dit écht andere koek is: het is taai, ingewikkeld, maar héél interessant. De trainers hebben mij niet voor niets van tevoren gewaarschuwd dat dit een hele zure appel wordt om doorheen te bijten; en dat voor de komende drie tot zes maanden… Ik sta het mezelf niet toe om mij hierdoor te laten ontmoedigen. Ik heb pas vier lessen gehad, en heb nog een lange weg te gaan. Ik hoop hierbij mijn opgedane levensfilosofie elke training toe te kunnen passen, en hopelijk kan ik dit dermate bewerkstelligen dat ik voor altijd met een zelfverzekerde houding door het leven kan gaan.
Zoals we aan het eind van elke training zeggen:
OSU!
Matibhadraprabha (Matti) Mual
