“If music be the food of love, Then laughter is it’s queen” – A Whiter Shade of Pale
Wat als “God Only Knows” en “Piano Man” een baby zouden krijgen? Dan zou er volgens mij het volgende uitkomen: de live versie van “A Whiter Shade of Pale” van een oude Procol Harum samen met het Deens Nationaal Concertorkest en -koor. Het is voor mij een mooie herinnering aan het lied “A Whiter Shade of Pale”, dat ik veel in mijn kindertijd voorbij heb horen komen, naast het door mij honderden keren aangevraagde “Bohemian Rhapsody” of Kate Bush, allemaal op cassettebandjes. Vandaar dat het melancholische gevoel dat ik bij het liedje krijg, dat ik – en misschien meerdere mensen – ook krijg bij “Piano Man” van Billy Joel.
Daarnaast heeft het lied voor mij een extra lading, omdat het het voor mij kenmerkende lied is van mijn oom. Het was de eerste begrafenis van iemand dicht bij mij in lange tijd en het was de eerste keer dat ik bij een crematie was, waardoor ik begreep wat doodgaan en dood zijn inhoudt. Dit lied, uitgekozen door een andere oom, raakte de hele familie diep; het stond voor mijn ooms persoonlijkheid en zijn muzieksmaak. Het stond daarnaast ook voor één brede muzieksmaak binnen mijn grote familie. Ik weet niet of het klopt, maar misschien bracht het de ooms en tantes terug naar een eerdere tijd. Door de extra dimensie die de crematie aan het lied gaf, kreeg ik niet alleen een melancholisch gevoel wanneer ik het hoorde, maar ook een trots gevoel. Ook is het altijd een goed moment om aan mijn oom terug te denken.
In de film The Boat that Rocked, die ik onlangs nog gekocht en gekeken heb, komt het lied ook voor. De film gaat over een Engelse piratenpop- en rockzender die op een boot vanaf zee illegaal broadcast en zo de mensen pop- en rockmuziek brengt via de radio. “A Whiter Shade of Pale” komt voor (SPOILERALERT) in de zinkscène. Door de film heb ik het lied echt ontdekt en ben ik er nog een andere betekenis aan gaan geven. Het lied staat nu ook nog voor een vrijheid in muzieksmaak en de kracht die pop- en rockmuziek mensen gaf in de jaren ’60.
Dan wil ik het tot slot nog hebben over waarom die specifieke live-uitvoering zo bijzonder is. Een van deze redenen is het feit dat het orkest de melodie speelt, maar dit lang niet zo krachtig doet als de organist het op het orgel het speelt en de stem van zanger Gary Brooker het zingt. Dit bouwt spanning op, tot wanneer het lied door Procol Harum zelf gespeeld wordt. Later verrijken het orkest én het koor het lied fenomenaal. Alle gaten die er in de spreekwoordelijke wall of sound nog waren worden opgevuld. Daarnaast maakt de combinatie orkest en koor het lied draaglijk, die nodig is want het het lied heeft veel coupletten en telt meer dan zes minuten. Het koor en orkest geven de goddelijke sfeer die “God Only Knows” ook heeft. Een baby is geboren. Een kind kan de was doen.
“A Whiter Shade of Pale” door Procol Harum, live in Denmark 2006.
