Lonely The Brave heeft zich in rap tempo ontwikkeld tot een van de meest fascinerende bands van Groot-Brittannië. Na de release van het ijzersterke debuut The Day’s War in 2014 speelde de formatie rondom David Jakes op festivals als Pinkpop en Rock Werchter. Maar aan alles komt een einde. De show op 29 november 2015 in Poppodium W2 Den Bosch is de allerlaatste van de cyclus.
Intrigerend
De grote vraag van de avond is dan ook of de uitgebreide tour, die de band onder meer langs Brussel en Amsterdam leidde, zijn tol geëist heeft. Het antwoord daarop is al vrij snel duidelijk: nee. Nadat kwartet Black Peaks uit Brighton de vrij volle zaal heeft opgewarmd met hun dynamische en zwaarmoedige rock—denk aan de begindagen van Biffy Clyro—komen David Jakes en de zijnen onder begeleiding van een mysterieus intro het podium op. Al snel blijkt dat de opmerkelijke status van de ‘frontman’ nog niet veranderd is. Tot verbazing van een deel van het publiek dat zijn huiswerk niet gedaan heeft, neemt de boomlange Jakes plaats achter gitarist Mark Trotter, weg van de spotlights. Hij maakt niet tot nauwelijks contact met het publiek en gaat met gesloten ogen volledig op in zijn eigen wereld.
Doet dat af aan de show? Integendeel. David Jakes toont zich eens te meer een van de meest intrigerende zangers van het moment. Zijn stem, die bij vlagen doet denken aan Pearl Jam’s Eddie Vedder, schiet keer op keer op krachtige wijze de hoogte in en vermengt zich fraai met het epische gitaargeweld van zijn kompanen. Een van die kompanen, de eerdergenoemde Mark Trotter, neemt de rol van frontman grotendeels over. Hij beweegt enthousiast over het podium en zoekt contact met de fanatieke fans die zich voorin het publiek bevinden en de nummers woord voor woord meezingen.
Bombastische hits en exper
iment
De show wordt geopend met “Kings of the Mountain,” dat—net als zoveel Lonely The Brave-tracks—op een subtiele manier wordt opgebouwd richting een climax. Direct blijkt hoe goed het vijftal na een lange reis op elkaar is ingespeeld: de verschillende elementen worden vakkundig tot een bombastische en strakke geluidsmuur gemetseld en de band klinkt energiek. Met hitsingles “Trick Of The Light” en “Backroads” in sterke uitvoeringen vroeg in de set grijpt het kwintet direct de onverdeelde aandacht.
Daardoor ontstaat ruimte voor experiment. Lonely The Brave licht in Den Bosch namelijk al voorzichtig een tipje van de sluier van het tweede album: nieuwe tracks als het ingetogen Boxes en het zwaardere Radar worden goed ontvangen. Ook “Diamond Days” en “Dust and Bones” brengen later in de set goede hoop voor die tweede plaat. Daarnaast zijn tracks van de dit jaar verschenen luxe-editie van The Day’s War als “River, River” en “Science” welkome aanvullingen op de setlist.
Het hoogtepunt van de avond volgt echter met “The Blue, The Green,” dat wordt ingezet als afsluiter van de reguliere set. Nog een keer toont Jakes zijn vocale kwaliteit met briljant afgeleverde regels “I wanna know what it’s like, so I can feel it inside.” Daarna wacht de band slechts een halve minuut om Den Bosch tot slot weg te blazen met het stevige Black Saucers, waarna een uitzinnig applaus volgt. Het is illustratief voor een band die keer op keer bewijst geen poespas nodig te hebben. Lonely The Brave draait niet om charisma of “leuke” showelementen, Lonely The Brave draait om oprechte emotie en oprechte muziek. Jakes opende de avond met de regel: “We’ve not got far to go.” Voor nu is de tour inderdaad voorbij, maar verder heeft hij in die uitspraak hoogstwaarschijnlijk ongelijk.
