Wat blijft: Spinvis zijn meeslepende poëzie
Wie: Spinvis
Wat: Concert
Waar: Pandora (TivoliVredenburg) in Utrecht
Wanneer: 16 mei 2017
Vorige week dinsdag was eindelijk het lang verwachte concert van Spinvis in Utrecht, waarmee de tour van zijn gloednieuwe album Trein Vuur Dageraad werd afgetrapt. Dat hij de tour in Utrecht start is een logische keuze, gezien de Utrechtse roots van Erik de Jong. Sinds een aantal jaar woont hij echter in Nieuwegein, en de inspiratie die de poëtische singer-songwriter daaruit lijkt te halen is voor mij, geboren en getogen in ‘Geina’, super herkenbaar. Spinvis is namelijk een meester in het schetsen van de meest alledaagse situaties als een meeslepend en dramatisch lot, en de ‘blikken in de tram’ of de ‘snelweg ruist’ zijn voor mij onlosmakelijk verbonden met de sfeer in de Vinex onder Utrecht. Slechts één van de vele redenen waarom ik weer ontzettend uitkeek naar het horen van zijn nieuwe album.
Er zit een stukje magie in het voor het eerst horen van muziek live, waarna je zo betoverd bent dat je de muziek non-stop luistert. Deze magie beleefde ik ruim 5 jaar geleden bij mijn eerste Spinvis-concert in Tivoli Oudegracht. Net als nu begon hij toen de tour van zijn net uitgekomen album; Tot Ziens, Justine Keller in Utrecht, en ook toen had ik vrijwel niks van tevoren gehoord. Tijdens het concert ging ik volledig op in de prachtige kleine drama’s die hij in zijn typische lage en monotone stemgeluid zong , begeleid door een zeer enthousiaste en strakke live-band. Dat album is sinds dat eerste concert zo op mij gegroeid dat het één van mijn favorieten is geworden.
Nu stond ik op bijna dezelfde manier in het concert te luisteren naar de wederom prachtige liedjes van zijn nieuwe album, gecombineerd met repertoire van zijn voorgaande albums (welke ik inmiddels kan dromen) en ook nu werd ik gegrepen door treffende teksten en ontzettend creatieve muziek.
Het begon goed met een sterk opgebouwde uitvoering van zijn ‘hitje’ Oostende, opgevolgd door een variatie van nieuwe en oude nummers. De set was ongewoon duister, zeker toen Kindje van God werd afgewisseld met het abstracte Nachtwinkel en In de staat van narcose overliep op een knallend Club Insomnia. Zeker die laatste, als het ware een soort beschouwing van een clubavond met instinctieve urgentie, bracht het publiek in trance. De gitaren en blazers van de band waren explosief. De nieuwe albumsingel Hallo, Maandag volgde, maar helaas werd de piano-hook niet zo strak gespeeld als de studioversie, waardoor deze wat kracht verloor. Hier merkte je dat de nieuw toegevoegde bandleden nog niet de ervaring hebben van de vaste bezetting, maar zeker wel hun eigen nieuwe toevoeging aan het geheel brengen. Eén van hen blonk uit door bijzondere solo’s op viool, trompet, tuba en trombone, terwijl de ander de piano prominent aanwezig maakte, toevoegingen die het nieuwe album kenmerken.
De set was lang en intens met ruim 2 uur aaneengesloten speeltijd, iets waar de enthousiaste en uitverkochte zaal alleen maar van genoot. Spinvis was in topvorm, en zijn nieuwe muziek een mooie toevoeging aan zijn eigenzinnige genre. De toegift bevatte het ontwapende Wat Blijft, een nummer dat (na veel live-uitprobeersels) eindelijk in de studio is opgenomen voor het nieuwe album. De show eindigt pas echt na een uitbundig Kom Terug, wat overloopt in de bridge van het beginnummer waardoor alles weer rond komt. Beide nummers laten zien dat het nieuwe album nog niet uit de schaduw van Tot Ziens, Justine Keller kan komen, maar de tijd zal leren of Trein Vuur Dageraad net zo op mij zal groeien als toen in 2011.
