Een kwartier voor aanvang van de muzikale avond in de Winkel van Sinkel parkeerde ik mijn fiets op een brug aan de Oudegracht. De Hucband zelf zou hier pas over een uur haar debuut maken, maar ik zou koste wat het kost alvast een goed plekje bemachtigen. Eenmaal binnen trof ik de Hucband niet aan, en na een korte zoektocht vond ik ze een paar honderd meter verderop bij Cafetaria ’t Hoekje. De bandleden verkeerden al in een opperbeste stemming en voorzagen zich van een stevige bodem.
Nadat ik met de band was meegelopen naar de Winkel van Sinkel konden we genieten van de muzikanten die de band voorgingen. Toen de klok negen uur sloeg lieten de acht Hucbaldianen ons achter om via de achteringing het podium te betreden voor een korte soundcheck. De band trapte vervolgens af met een klassieker uit hun repertoire: Why’d You Only Call Me When You’re High? van de Arctic Monkeys. Hiermee was het begin gemaakt als een muzikaal en divers optreden, precies zoals we dat van de Hucband gewend zijn.
De leden van de band zijn namelijk onderling divers wat betreft bijvoorbeeld uiterlijke stijl en muziekvoorkeur, en dat hoor je zeker terug in hun repertoirekeuze. Alle leden van de band krijgen de kans om nummers aan te dragen en dit leidt tot verrassende combinaties. Zo hoorden we naast de Arctic Monkeys ook nummers van onder andere Simon & Garfunkel, Chef’Special, Beyoncé, Olly Murs en Robbie Williams.
Ook in individueel opzicht zijn de leden multi-getalenteerd en ontzettend divers. Het gitaarduo Kristel en Lolita verzorgde samen met bassist Simon telkens weer een strakke basis, aangevuld door een geniale blazerssectie van Kayleigh en Rico en pianospel van Davin. Intussen beheerde Stan de onderliggende ritmesectie met zó veel passie dat hij na afloop met rode handen het podium verliet!
Ook werd bij meerdere nummers weer de grote wisseltruc uit de kast gehaald. Kayleigh legde haar saxofoon weg om haar rapskills te tonen, Larissa ruilde haar microfoon in voor haar dwarsfluit en ook Davin bewees een gemeen potje te kunnen zingen. Hierin was Davin trouwens niet de enige: de gehele band zong mee tijdens Sound of Silence. Tot mijn grote genoegen merkte ik dat ik wederom niet de enige toeschouwer was die tijdens dit nummer tot stilte geroerd werd. Sound of Silence stond vanavond weer als een huis en vormde een prachtig contrast met de hardere nummers uit de setlist. Naar de mening van sommige bezoekers wel érg hard, want tijdens Smells Like Teen Spirit van Nirvana betrapten Kirsten en ik een ouder koppel dat vol verbazing de handen op de oren had gelegd…
Naast de diversiteit en muzikale kwaliteit van het optreden, was de avond naar mijn idee vooral heel gezellig. En dat is zoals het bij de Hucband eigenlijk altijd is: iedereen is welkom om te komen luisteren naar hun muziek en ze bezorgen zichzelf en alle luisteraars een leuke en ontspannen avond!
Dus heb je ze nou gemist afgelopen vrijdag maar wil je ze toch heel graag eens horen? Geen paniek! Tijdens het laatste open podium van dit jaar zijn ze er natuurlijk gewoon weer bij in Café Averechts.
De Hucband debuteert in de Winkel van Sinkel
