Als mijn ouders voor kerst in Nederland op bezoek zijn, willen ze altijd graag naar een concert. Hun dochter studeert muziekwetenschap, dus die weet vast wel een goed concert om naartoe te gaan. Ouderlogica… Maar ik ging dus op zoek naar concerten in Nederland. Voorgaande jaren gingen we meestal naar een pianorecital; daar ligt nou eenmaal mijn grote liefde en het is ook wat behapbaarder voor mijn ouders. Die zouden nogal “overwhelmed” zijn door een symfonie van Mahler. Ze vinden het zelf heel fijn om naar een pianorecital te gaan. Anyway, dit allemaal om te zeggen, dat ik dit jaar (of het vorige al, maar ik tel altijd schooljaren – is dat raar?) iets anders wou proberen. Ik wou al heel lang naar een ballet en dit was de kans! Het Nationale Ballet had tijdens de maand December de Sleeping Beauty op het programma staan en nadat mijn ouders hadden ingestemd, hadden we tickets voor 30 december.
Een concert in Amsterdam gaat natuurlijk gepaard met het nodige bezoeken van de stad; in ons geval dus familie die er woont. Laatst ontdekte mam dat ze familie uit Mexico in Nederland heeft! Dat was echt bijzonder, dus daar gingen we even langs, en pap heeft nog een vriendin van de universiteit die hij 15 jaar niet had gezien ontmoet. Het was dus een dag van reünie. Toen gingen we eindelijk naar het ballet. Ik ben wel bekend met klassieke concerten, maar was heel benieuwd naar de sfeer en of het anders zou zijn. Ballet lijkt in mijn ogen altijd zo tuttig en om hoge klasse te showen, maar het viel eigenlijk heel erg mee. Er waren veel families met jonge kinderen en wat ik heel schattig vond: 3 rond de 80 vriendinnen, die zo te zien ook op ballet hebben gezeten, die samen naar de voorstelling gingen.
De eerste muzieknoten klonken in de zaal en de gordijnen gingen eindelijk open. Ik had het wel kunnen weten, maar toch was ik verbaasd dat de muziek eigenlijk echt op de tweede plaats staat tegenover het ballet. De dans is het belangrijkst en de choreografie wordt ook heel goed ondersteund door de muziek, bijvoorbeeld twee sprongen die gemaakt worden op twee pizzicato’s van de string section. De dirigent moet dan ook constant letten op de dansers, en dat gaat soms ten koste van de klank en kleur van het orkest. Uit eindelijk merkte ik ook dat ik meer op de dans lette dan op de muziek. Voor de dame die naast mij zat kon het blijkbaar ook niet veel betekenen: ze had een verrekijker bij om de dansers van dichtbij te kunnen zien en klapte na elke solo zo hard en lang – als de muziek weer begonnen was klapte ze nog steeds – dat mijn oren wel echt geleden hebben die nacht. Dat was voor mij dus ook een verrassing: de hele zaal klapte na elk stukje choreografie gezellig mee, terwijl ik niet goed wist of ik dan ook moest klappen of gewoon moest wachten tot het einde. De dansers en musici zouden dit toch niet fijn vinden?
Het derde deel van de voorstelling vond ik het minst. De muziek vond ik heel standaard en repetitief, wat wel begrijpelijk is voor de choreografie, omdat er veel korte solo’s van de gasten voor de bruiloft tussen de sleeping beauty en de Prins komen. Het leek alsof dat deel gewoon was toegevoegd, niet om het verhaal maar om de dansers nog wat langer te laten showen. Maar zelfs de choreografie vond ik niks toevoegen aan het verhaal. We zagen twee katten dansen (wat wel heel grappig was), Roodkapje kwam ook langs en zelfs een gast met een Aladin-achtig kostuum. Wat hebben deze personages nou te maken met het verhaal van Doornroosje? Er was wel een toelichting van het programma in het begin die we gemist hebben, dus waarschijnlijk is daar wel iets over gezegd. De toelichting is dus wel een aanrader voor degenen die naar een ballet willen gaan. Dan kan je ook beter dingen herkennen en zal je misschien niet in slaap vallen zoals mijn vader.
Het was uit eindelijk een mooie en leerzame avond, maar misschien kies ik volgend jaar toch voor een ander concert met de familie. Misschien een opera ofzo…
