Tot aan mijn laatste jaar op de middelbare school heb ik altijd gedacht dat ik me niet veel aantrok van de meningen van anderen. Toen ik eindelijk richting de ‘grote boze wereld’ ging – zoals mijn moeder dat altijd zegt – begon dat steeds meer te veranderen. Niemand van mijn oude klas ging een muziekopleiding doen, ik ken zelfs niemand in hetzelfde jaar die muziek ging studeren. Ik begon mezelf met anderen te vergelijken.
Vanaf mijn puberteit hoorde ik steeds vaker van verschillende mensen dat ik ‘een bijzonder meisje’ was, wat dat ook mocht betekenen. Op het moment dat ik dit compliment of misschien wel deze belediging kreeg heb ik daar nooit over nagedacht. Tot dus het moment kwam om beslissingen te gaan maken over mijn leven. Wat vond ik eigenlijk leuk om te doen? Waar wilde ik later mijn geld in verdienen? Wat ging de rest van mijn omgeving doen? Voor mij was het al jaren duidelijk welke kant ik op wilde, maar voor andere mensen nog niet. Een aantal mensen in mijn omgeving gaven mij het gevoel alsof een muziekstudie niets zou opleveren, waardoor ik tevergeefs ging zoeken in andere branches. Natuurlijk weet ik dat het niet de best betaalde banen zijn op universitair niveau, maar ik schaam me ontzettend voor het feit dat ik me zoveel heb aangetrokken van hun meningen. Ik zie nu dat doen waar je hart blij van wordt het beste is en dat deze mensen niet hebben gezien wat er in mijn hart afspeelt, zegt eigenlijk al genoeg.
Een muziekopleiding wordt niet vaak gekozen vergeleken met economie of de gezondheidszorg, maar dat zoiets de standaard is geworden voor mensen anno 2018, vind ik verdrietig. Geld is belangijker geworden dan geluk en mensen luisteren eerder naar hun hoofd dan naar hun hart. Qua niveau kan ik wel economie gaan studeren of in de gezondheidszorg gaan werken, maar daar zal ik niet gelukkig van worden.
Nu ik een half jaar deze muziekstudie doe besef ik dat wat andere mensen over mij zeggen of denken niet hetzelfde is als wie ik echt ben. Ik ben een mens met mijn eigen formule, iemand die niet 100% hetzelfde is als wie dan ook. Ik ben niet te vergelijken met een standaard dat niet bestaat, want wie is eigenlijk ‘normaal’?
Ik speel elektrische gitaar, maar zing Nederlandse liederen. Mijn grootste idool is aan de ene kant Michael Jackson en aan de andere kant Harry Styles. Ik haat voeten en ik hou van Feyenoord. Ik ben geboren in het noorden van het land en woon nu in het midden. Je snapt het wel, uiteindelijk is niemand 100% hetzelfde als ik. Of hetzelfde is als jij.
Dus dat ik ‘een bijzonder meisje’ ben zegt niet meer zoveel. Iedereen is bijzonder op zijn of haar eigen manier. Het is een opmerking die niets zegt over wie ik ben en waardoor ik me niet laat lijden. Het belangrijkste voor mij is dat ik mijn hart volg, ongeacht wat anderen daar van vinden.
Niemand is zoals jij,
niemand is zoals ik,
Dus waarom vergelijken,
als er niets te vergelijken is?
