Op dit moment zijn veel van mijn vrienden aan het genieten van de studiereis in het mooie Boedapest en voor het eerst sinds mijn tijd bij Hucbald ben ik niet mee. Van alles wat ik meegekregen heb over de voorbereiding van de reis, de hostel-vibes en alle Instagram posts word ik helemaal nostalgisch. Van de reizen naar Madrid, Rome en Praag heb ik hele mooie herinneringen overgehouden. Vandaar ook de gemengde gevoelens over mijn stay-cation hier in Utrecht, maar nu kan ik wel wat extra werken en toch een beetje vakantie ervaren. Ook heb ik deze week eindelijk de tijd om echt te gaan zitten voor de motivatiebrief voor mijn masteraanmelding, iets waar ik weken geleden aan begonnen ben, maar steeds voor me uitgeschoven heb. Gek eigenlijk, ik weet al heel lang dat dit is wat ik wil en dat deze master echt bij mij past, maar die gevoelens omtoveren tot woorden en deze daadwerkelijk op papier zetten is lastiger dan gedacht. Toch moet ik het echt doen, ik wil de brief klaar hebben en weten hoe mijn leven er volgend collegejaar uit gaat zien. Volgend collegejaar zal ik in ieder geval niet meer in Utrecht wonen, maar in Arnhem. Dat was geen moeilijke beslissing omdat ik, wanneer alles volgens plan loopt, nog 2 jaar in Utrecht zal studeren en dus ook nog genoeg momenten met mede-Hucbaldianen door kan brengen, iets wat ik niet kan missen.
Over het missen van Hucbaldianen gesproken, ik hoop dat ze dit lezen en dat ik binnenkort een kaartje uit Boedapest in de brievenbus zie liggen. I miss you guys.
Verder heb ik in deze column niet heel veel nieuws te vertellen, behalve dat ik gisteren de baby-zeekoe in Burgers’ Zoo gezien heb en hij was magisch.
Liefs,
Kristel
