Voor de musicus van deze maand wil ik graag een artiest belichten die voor mijn gevoel niet genoeg waardering krijgt: Steve Winwood. Winwood is een Engelse muzikant en zanger die al zes decennia muziek maakt en zowel bij de critici als bij het het grote publiek succes heeft gehad. Naar mijn mening heeft hij veel bijgedragen aan de muziekwereld. Ondanks dat hoor ik weinig over hem en wordt zijn solocarrière behoorlijk vaag belachelijk gemaakt. Ik kom niet op veel feestjes waar je met een gerust hart ‘Higher Love’ kan draaien.
Steve is nabij Birmingham geboren. Op zijn vierde begon hij met pianospelen en vlak daarna begon hij met gitaar en drums. Toen hij op de middelbare school zat, kwam hij de rhythm and blues scene in. In die tijd speelde hij mee met artiesten als B.B. King, Howlin’ Wolf en Chuck Berry.
Toen hij slechts veertien was, kwam hij samen met zijn broer in zijn eerste echte band terecht: The Spencer Davis Group. Winwood speelde piano/orgel en nam de leadzang op zich. In 1965 kreeg de band een platencontract. Hoewel de band niet zijn naam draagt, was het toch Steve die met zijn soulvolle zang en zijn contributies tijdens het schrijven van de muziek die het meest in de spotlight stond. Na een aantal hits en een aantal albums vertrok Steve weer uit de band. In deze tijd raakte hij ook bevriend met Eric Clapton, met wie hij veel zou spelen. Eerst zou Winwood echter een andere band oprichten, misschien wel de belangrijkste van zijn carrière: Traffic. Na de rhythm and blues van Spencer Davis richtte Steve zich meer op progressieve rock. Traffic begon met wat meer psychedelische rock en speelde in op de jazz achtergrond van bandleden Jim Capaldi en Chris Wood. De albums werden later complexer en dit culmineerde later in een aantal puur progressieve albums, zoals die van King Crimson of Pink Floyd. Wat mij betreft horen de albums John Barleycorn Must Die en The Low Sparks of High Heeled Boys tot de beste rockalbums van de jaren zeventig. Maar voordat deze albums uit zouden komen, zou Steve nog een band oprichten. Samen met Eric Clapton en Ginger Baker van Cream en met bassist Rick Grech werd de ‘supergroep’ Blind Faith gevormd. Hun enige album werd bijzonder populair. Hoewel de band al spoedig uit elkaar viel, bleven de muzikanten nog geregeld met elkaar optreden en samenwerken. Hierna, in 1970, bracht Traffic hun twee eerder genoemde albums uit. Vijf jaar na de reünie viel ook Traffic uit elkaar, omdat de muzikanten zich op hun solocarrière wilden storten.
Voor Steve signaleerde dit ook een nieuwe creatieve richting. Na een paar avontuurtjes waar hij meespeelden met andere muzikanten, zoals op Go van Stomu Yamashta. Zijn eerste album, Steve Winwood, werd vooral uitgebracht onder druk van het label. Arc of a Diver uit 1980 was een commercieel succes en bracht de eerste solohit voor WInwood met zich mee: ‘While You See a Chance.’ De volgende twee albums, Talking Back to the Night en Back in the High Life waren nog succesvoller en leverde Steve in totaal drie Grammy’s op. Winwood is sinds die tijd muziek blijven en zijn meest recente album uit 2008 leverde zelfs nog een notering op de hitlijsten op. Ook is hij sinds die tijd blijven samenwerken met anderen en studiosessies blijven doen met iedereen van Tina Turner tot Lou Reed.
