Laurie Koorn en ik spraken afgelopen week voor Humans of Hucbald met Max Eising, een eerstejaars student, maar Max kan zichzelf natuurlijk veel beter voorstellen dan wij dat kunnen:
Hoi Max, wil je jezelf even voorstellen?
Ik ben Max. Sinds 3 december ben ik 19 jaar oud en ik studeer muziekwetenschap. Ik speel gitaar en sinds kort ook basgitaar. Ik woon in Ede.
Heb je nog andere hobby’s waar we vanaf moeten weten?
Films kijken, ik houd van films. Ik ben groot Quentin Tarantino fan. Dus alle films van hem vindt ik heel vet. Mijn favoriet is Django Unchained, maar dat is lastig; het gaat tussen die en Pulp Fiction. Eigenlijk is elke film van Tarantino gewoon goed, maar Django Unchained is wel echt heel vet.
Hoeveel instrumenten heb je thuis liggen?
Drie. Ik heb trouwens ook nog ergens een mondharmonica liggen, dus eigenlijk vier. Ik heb een klassieke gitaar, een elektrische gitaar en een basgitaar.
Naar welke soort muziek luister je vooral?
Ik houd erg van rock, vooral progressieve rock. Van die hele lange nummers van 20 minuten, die helemaal in elkaar zitten met verschillende langzame en snelle delen, en invloeden vanuit de klassieke muziek. Vooral Yes en Pink Floyd, en Genesis uit begin jaren ’70 is heel erg goed, maar daarna gaan ze veel meer popmuziek maken en dit vindt ik veel minder leuk. En voor de rest is eigenlijk gewoon alle Rockmuziek heel erg vet, ik houd gewoon heel veel van gitaar.
Welk album of muzikaal werk zou je meenemen naar een onbewoond eiland?
Dan moet ik even nadenken… Dat wordt dan toch “The Yes Album” van Yes. Één van mijn lievelingsnummers staat erop, ‘Yours Is No Disgrace’. Sowieso de nummers zijn allemaal lekker lang, dus dat is al geweldig. Dit is het eerste album van Yes dat echt heel erg progressief wordt en de line-up is ook goed, het is gewoon allemaal goed. Ik luister er ook heel vaak naar, dus die zou ik niet op een onbewoond eiland kunnen missen, maar ik denk eigenlijk niet dat ik daar ooit terecht kom.
Waarom ben je muziekwetenschap gaan studeren?
Eigenlijk omdat ik anders niks te doen had. Eerst was het mijn plan om niks te gaan doen, of misschien naar Amerika gaan, maar dat werd uiteindelijk helemaal niks. Dus toen in Maart pas ging ik echt een beetje naar opleidingen gaan kijken. Ik was daarvoor al wel naar een paar open dagen geweest, maar dat vond ik toen allemaal niks. Maar toen ging ik dus een beetje beter kijken, want ik moest wel iets gaan doen, en toen kwam ik voor het eerst al die kunst en cultuur-achtige studies tegen, waaronder Muziekwetenschap. Voor zover dat via alleen het internet kan ben ik toen naar die studies gaan kijken, en uiteindelijk werd het gewoon sowieso Muziekwetenschap. Kijk, films vindt ik ook wel leuk, maar muziek is toch gewoon wel het allerbeste. Toen heb ik maar besloten dit te gaan studeren, kijken hoe het me bevalt.
En bevalt de studie, en Hucbald, je een beetje?
Jazeker. Veel liefde naar Hucbald dat ze overal nog iets van proberen te maken nu.
Is er nog iets wat je een keer met Hucbald zou willen doen?
Een reis, of een kamp. Sowieso een reis eigenlijk lijkt me wel heel vet, maar dat komt vast nog wel een keer.
Is er nog een nummer wat volgens jou op de nummer 1 in de top2000 zou moeten staan?
Tja, wat is het allerbeste nummer aller tijde. Dat is lastig. Dan moet het ook wel een nummer zijn dat een soort van kans heeft om op nummer 1 te gaan staan. “Comfortably Numb” van Pink Floyd staat al wel heel hoog, dus die heeft ook wel een kans om een keer op 1 te staan. Het is natuurlijk ook gewoon een geweldig nummer en ik zou wel het jaar willen afsluiten met die gitaarsolo.
Welk nummer heb je NU in je hoofd?
Specifiek nu eigenlijk niks, maar eerder vandaag had ik wel de hele tijd “Sunshine of Your Love” van Cream in mijn hoofd.
Waar zie jij jezelf over 10 jaar ongeveer?
Ik hoop als een soort festivalprogrammeur, bij Pinkpop of iets in die richting lijkt me heel vet.
Heb je nog een laatste wijsheid om te delen met Hucbald?
Nee, zo wijs ben ik niet. Ja, dat is ‘m.
