Denk jij over zelfmoord? Praat er alsjeblieft over met de mensen om je heen. Geloof me, die begrijpen je. Bel anders 0800-113.
Ik herinner me 18 juni 2018 nog heel goed. Ik was net geslaagd voor de HAVO en ging met een paar vrienden naar Demi Lovato’s “Tell Me You Love Me” in Afas Live. Ik weet nog hoe ik daar stond en dacht: dit wil ik later ook. Ik wil mijn hart geven aan mensen, mijn ziel aan hen verbinden en doen waar ik van houd.
Vijf weken later…
25 juli 2018. Ik kwam net thuis van een fietstocht. Het was per slot van rekening een heel mooie dag. Ik ging even zitten op de bank en toen kwam het nieuws. Ik herinner me nog hoe gechoqueerd was door het bericht dat Demi Lovato in kritieke toestand in het ziekenhuis lag na een overdosis. Wellicht was ik bij haar allerlaatste concert geweest.
In de periode na de overdosis schreef Lovato over haar reis en de weg naar haar wedergeboorte. Het resultaat: Dancing with the Devil… The Art of Starting Over. Laat ik beginnen met het adresseren van de olifant in de porseleinkast. Ik had eerst niet echt interesse in het luisteren van het album. Mijn muzieksmaak is dusdanig veranderd sinds die bewuste zomerdag. Toch besloot ik dat het misschien een interessante detour zou zijn.
Ik kan je vertellen dat ik geen spijt heb van het uur en zes minuten waarin ik dit album heb geluisterd. Het meest interessante aan het album is misschien wel de volgorde. Het album begint met drie nummers: “Anyone,” “Dancing with the Devil” en “ICU (Madison’s Lullaby).” Dit zijn de nummers die daadwerkelijk gaan over de eenzaamheid die Demi voelde tijdens haar terugval. Hierna volgt een kort gesproken intro waarin ze vertelt over de fouten die ze heeft gemaakt en dat ze opnieuw wil beginnen. Wanneer ze de intro eindigt met de woorden “This is the art of starting over” begint het gelijknamige nummer met een compleet andere feel dan de nummers voor de intro. De vorm van dit album is eigenlijk een daadwerkelijke weergave van de tijd. Alsof ze het album begon en ervoor koos om opnieuw te beginnen, net als met haar leven na de overdosis.
Zoals ik vertelde, is het karakter van de nummers na het intro sterk contrasterend van die van voor de intro. Waar de eerste drie nummers duister en meeslepend waren, zijn de nummers van de “Art of Starting Over”-sectie speels en licht. Het mooiste vind ik misschien nog wel dat het album begint met “Anyone” waarin Demi vraagt of er iemand is die haar kan helpen en van haar kan houden en dat het eindigt met “I Love Me” waarin ze zegt niemand nodig te hebben, omdat de liefde voor haarzelf genoeg is.
Mijn favoriete nummer van dit album is “My Girlfriends are My Boyfriends” (featuring Saweetie). In dit nummer wordt de gedachte dat je vrienden harder nodig hebt dan een relatie gegeven en dat idee maakt me erg gelukkig. Dit alles boven een frisse beat met synthesizergeluid.
Dit album voelde als een cadeautje. Het heeft me onverwacht erg gelukkig gemaakt en ik kijk heel erg uit naar haar volgende werk.
Foto naar www.cleveland.com
