Hoe ik ze precies heb ontdekt weet ik helaas niet meer. Wat ik wel weet, is dat Within Temptation al jaren mijn ‘go to’ is voor elke mood die ik heb. Of ik nou boos, blij of verdrietig ben, de bombastische begeleiding en melodramatische zang stellen nooit teleur.
Within Temptation is een Nederlandse symphonic metal band die in 1996 is gestart door zangeres Sharon den Adel en gitarist Robert Westerholt. In 2001 braken ze door bij het Nederlandse publiek met de single ‘Ice Queen’ van het tweede album ‘Mother Earth’. De muziek typeert zich door voortstuwende metal begeleiding op drums, bas en gitaar. Ondanks de incidentele solo’s van Den Adel zonder begeleiding geeft dit de muziek een sterke drive. Daar overheen zingt ze dramatische melodieën die hun oorsprong vinden in opera. Al in het eerste nummer dat ook ‘Mother Earth’ heet, laat ze als sopraan meteen haar indrukwekkende bereik zien. De tegelijk opzwepende en dramatische muziek maakt (vooral dit album) perfect om naar te luisteren tijdens een dagje uitkateren vol zelfmedelijden in de hoop toch een vonkje energie te voelen.
Opvallend is dat de muziek van Within Temptation door de jaren heen sterk verandert en veel invloeden uit diverse stijlen opneemt, maar toch direct herkenbaar blijft. Zo is het album ‘The Silent Force’ een stuk mysterieuzer van aard. De intro track bevat meteen al nieuwe elementen als koorzang en strijkers die vooruitwijzen naar de wat rustigere, geheimzinnige nummers op de rest van het album. Die thematiek komt vrij expliciet aanbod in het eerste nummer ‘See Who I am’ dat als enige de typische drive metal drive heeft van de vorige albums. De lyrics ‘See who I am, straight through the surface’ suggereren dat dit nummer de opzwepende ‘surface’ is, waaronder een veel mysterieuzere laag verborgen ligt. ‘Memories’ en ‘Angels’ zijn duidelijke voorbeelden van deze verborgen laag die zich kenmerken door een bijna sprookjesachtige begeleiding op de strijkers. Voor mij is dit het perfecte album om na een dag hard te hebben gewerkt (of te denken dat ik hard heb gewerkt) even tot rust te komen.
In 2011 gooit de band hun muziek weer in richting van de opzwepende drive met metal begeleiding, maar veel popinvloeden in de melodische lijn. De edge –of scherpte- van de scheurende gitaren is een stuk gematigder en vertoont meer invloeden vanuit de hardrock dan vanuit de metal. De bas en de drums volgen een veel strakker ritme, maar behouden desondanks wel hun drive. Den Adel gebruikt haar kwaliteiten als operazangeres in gedoseerde mate en laat zien dat zij ook niet vreemd is van conventionele rock technieken met veel twang, waardoor ze een rauw stemgeluid krijgt, zoals in de nummers ‘Middle of the Night’ en ‘Faster’. Het maakt het des te knapper dat ze de melodische lijnen in de lyrics zoals in de eerdere albums ook op die manier in stand kan houden. Dit album is zo energiek dat het ideaal is om te luisteren als je productief moet zijn en veel werk moet verzetten; drie keer raden welke muziek er bij mij nu aan staat.
Als laatste wil ik het nog hebben over de latere albums, EP’s en releases waarin er veelal wordt geëxperimenteerd met een technologisch geluid. Zo is het openingsnummer van ‘Resist’ direct opvallend door de digitale effecten op de metal begeleiding die zorgen voor een extra distortion. Daarnaast zijn er op het album verschillende mannelijke zangers te horen die met hun donkere stemgeluid zorgen voor een groot contrast met het heldere klank van Den Adel. Deze zangers maken volop gebruik van metal stemtechnieken als grunts en growls. De mix van house- en metalelementen maken deze muziek vooral geschikt voor laat op de avond in je hoogstpersoonlijke rave kelder.
Kritische noot? Afgezien van het continu afzeggen van hun ‘Worlds Collide Tour’ met Evanescence eigenlijk niet. Ik kijk er al twee jaar met smart naar uit. Live zijn ze namelijk ook fantastisch. Mochten ze weer eens op Appelpop staan (zoals voor corona), ga dan zeker even kijken!
