Caya
Het is niet geheel toevallig dat Farah en ik allebei naar hetzelfde concert gingen, maar uiteraard wel een leuk toeval! Al stond ik wat verder naar achteren en Farah helemaal vooraan; samen zijn wij in staat om jullie een fijn verslag van dit toffe concert voor te schotelen : )
Dit concert was niet alleen muzikaal goed, Dodie blijkt ook een geboren live-performer te zijn: ze wist precies hoe ze met het publiek om moest gaan, PRAATTE met het publiek en deed zelfs een shotje met mensen die dit hadden gevraagd door het op een kartonnen bord te schrijven. De hele show zat goed in elkaar: er waren een aantal dansjes die ze samen met bassist Pete en gitarist Orla uitvoerde, er waren een aantal solo’s (bijvoorbeeld van Dodie zelf op klarinet), ze speelde zelf ook een paar nummers solo en zoals altijd had ze weer killing strijkersarrangementen geschreven.
Mijn favoriete moment van de avond was toen Dodie vroeg hoeveel mensen in het publiek zich als ‘queer’ identificeren. Toen eigenlijk bijna iedereen diens hand opstak, was ik erg geraakt. Maar daar bleef het niet bij: deze vraag was de introductie van het nummer ‘Rainbow’. Nu is dit een nummer wat ik erg kan waarderen, maar geen persoonlijke favoriet. Nou, na dit concert is het in ieder geval een nummer waar ik zielsgelukkig en een klein beetje emotioneel op terug kan kijken.
Farah
Er was echt niks niet goed aan deze show. Ik ben nu weer de concertvideo’s aan het terugkijken om een favoriet moment te kiezen, maar dat kan ik echt niet. Het begin van de show was al magisch. De theaterdoeken waren nog gesloten toen de eerste klanken van ‘Air So Sweet’ begonnen. Toen deze onder luid gejuich open gingen volgden een aantal vrij up tempo nummers, zoals ‘Cool Girl’ en ‘Party Tattoos’. Hierna kwamen alle ‘janknummers’, die afgewisseld werden met het instrumentale ‘.’ en ‘?’, waarbij Dodie even op de pianokruk ging zitten en samen met ons luisterde naar het prachtige strijkersarrangement. Ik vond het sowieso heel bijzonder hoeveel contact Dodie maakte met het publiek. Zoals Caya al zei, door te praten, maar ook door tijdens de nummers ons echt aan te kijken. Zelfs wanneer ze nummers op piano speelde en die net even zo gedraaid stond dat we haar links van het podium niet goed konden zien, keek ze soms even langs de piano onze kant op.
Dodie sloot af met alle bangers, waaronder ‘In The Middle’. Pete en Orla kwamen weer naar voren en Dodie nam zelf plaats achter de drum. The crowd went wild. Als toegift deed ze een akoestische versie van ‘Would You Be So Kind’ en dat was de perfecte afsluiting van voor mij het beste concert dat ik ooit heb bezocht.
