Een overspoelde wasmand in mijn kamer en een to-do-lijst van hier tot aan de maan: ik merk de laatste tijd dat wanneer er iets écht gedaan moet worden, ik het simpelweg niet doe. Toen ik me dat vorige week realiseerde, heb ik gelijk de stofzuiger gepakt en de kruimelige vloer schoongemaakt. En dat voelde goed! Maar waarom is er die neiging om alles zo lang mogelijk uit te stellen en waarom vind ik het zo moeilijk om me tot kleine taken te zetten?
Eerst verklaarde ik het doordat het vakantie is: het is vakantie en dat betekent wekenlang op vakantie gaan, op de bank liggen en alleen maar leuke dingen doen. Maar diep van binnen weet ik echt wel dat zodra het studiejaar begint, ik niet ‘zomaar’ van de bank af spring en mijn kamer ga opruimen, de nodige mails ga versturen en achter die verzekering aan zal gaan (wat ik een maand geleden zou doen). Mijn gebrek aan discipline op het moment ligt dus zeker niet aan de vakantie.
Oké, dus te veel vrije tijd is dus niet de oorzaak, maar wat dan wel? Bij toeval kwam ik een podcast van Emma Chamberlain tegen over discipline, terwijl ik haar podcast eigenlijk niet volg. Zij wijt het aan het feit dat er altijd leuke dingen te doen zijn. Het is zo makkelijk om de taken links te laten liggen en ons leven te vullen met ontspannende activiteiten. Betekent dit dat er te veel leuke dingen te doen zijn, of juist dat we ‘gewoon’ lui zijn geworden? Dat laatste zou ik best kunnen onderbouwen: als je geen zin hebt om te koken staat Thuisbezorgd altijd voor je klaar en als je geen zin hebt om boodschappen te doen is Flink maar een half uur van je verwijderd. We kunnen het ons veroorloven om de taken uit handen te geven en in plaats van de stomme to-do lijst af te werken en we kunnen gewoon nog wat langer doorgaan met iets wat we wél leuk vinden.
Toen ik daar over ging nadenken, leek het best grappig. Je zou denken dat alles beter wordt als je alleen maar leuke dingen doet. Maar dat is helemaal niet zo en is het een paradox: door de dagen te vullen met enkel de leuke dingen (ik begin langzaam de woordcombinatie ‘leuke dingen’ zat te worden) wordt het leven helemaal niet beter of leuker. Met een overspoelde wasmand, opgestapelde vaat en stress van die ellenlange to-do-lijst wordt het leven helemaal niet leuker. De voldoening van de badkamer schoonmaken, krijg ik nou eenmaal niet van 5 afleveringen Grey’s Anatomy kijken.
Als ik dan heel eerlijk ben, is die to-do lijst ook helemaal niet zo erg als ik het mezelf laat lijken. Het is eigenlijk best fijn om taken af te kunnen strepen en die stress daarvan, die normaal alsmaar op de loer ligt, te verbannen naar het ‘Land van Afgeronde Taken’. Daarnaast haal ik ook stiekem wel plezier uit taken doen, waaronder schoonmaken. Ik geniet ergens wel van wat fijne muziek aanzetten en ervoor te zorgen dat de plek waar ik leef er niet meer uitziet als een hol. En als ik zo’n taak in gezelschap doe, voelt het al helemaal niet meer als ‘een van de vele onafgemaakte taken’ op de to-do-lijst, maar als een leuke activiteit en doe ik het met plezier. Dat taken soms wel leuk kunnen zijn, besef ik meestal pas als ik het al veel te lang heb uitgesteld en ik durf erom te wedden dat het volgende keren precies hetzelfde gaat zijn.
Waarom ik de discipline niet had om me over te geven aan de nodige taken, wist ik na deze 603 woorden eigenlijk nog steeds niet. In de twee weken sinds ik dit artikel heb geschreven, vind ik het al veel makkelijker om gewoon even aan de verplichtingen te voldoen. Misschien is mijn bewustwording ervan genoeg geweest om tegen mezelf te zeggen dat ik er toch echt aan moet geloven. Het leven gaat nou eenmaal niet over rozen en sommige dingen moeten écht gebeuren.
