Jeff Buckley werd geboren op 17 november 1966 in California. Zijn vader was Folk Rock singer-songwriter Tim Buckley, maar die had geen rol in de opvoeding van zijn zoon. Jeff Buckley werd grootgebracht door zijn moeder en stiefvader, ook muzikanten die hem introduceerde aan rockbands zoals Led Zeppelin en hem leerde hem te zingen in harmonie en de gitaar te spelen. In 1990 verhuisde Buckley naar New York om daar te werken als muzikant en in cafés als singer-songwriter te spelen. Toen Buckley werd ontdekt door record label Columbia bracht hij als eerste album een collectie live opnames uit van zijn optredens in café Sin-é. Op dit album begeleidt Buckley zichzelf op de gitaar en speelt covers maar ook zijn eigen muziek, waarover wat vroege versies van de nummers op het latere album Grace. Aanvankelijk werd de muziek van Buckley wel goed ontvangen maar niet erg populair, critici waren wel erg onder de indruk en een derde album werd goedgekeurd. Helaas zou Jeff Buckley zijn volledige derde album, Sketches for My Sweetheart the Drunk, zelf niet horen. Hij verdronk op 29 mei 1997 in de Mississippi rivier. Na zijn dood neemt de interesse voor zijn muziek geleidelijk toe en groeit hij uit tot een van de grootste muzikanten uit de 90’s.
Ik ben iemand die eigenlijk altijd overtuigd is van mijn eigen gelijk. Ik heb dan weer wel de zelfkennis om te zeggen dat ik erg eigenwijs ben en ik zie deze karaktereigenschap niet per se als iets negatiefs. Het zit me echter wel in de weg soms, bijvoorbeeld toen ik jarenlang niet naar Jeff Buckley wilde luisteren omdat ik het nummer Hallelujah zo haat. Het is niet zo dat ik een bepaalde afkeer heb tegen alleen zijn versie van het nummer of eigenlijk tegen het nummer überhaupt. Voor mij is het een soort Piano Man van Billy Joel, ik vind het net iets te irritant om het nummer zo vaak te horen en dat heeft bij mij gewoon haatgevoelens gecreëerd. Dat terzijde, ik heb dus jarenlang vertikt om naar de discografie van Jeff Buckley te luisteren (ik weet het, nogal extreem).
Hierin kwam ongeveer een half jaar geleden toch een kleine herziening, mensen in mijn omgeving waren vooral het album Grace uit 1994 echt in de hemel aan het prijzen en ik besloot toch maar even te luisteren. Behalve het nummer Last Goodbye, wat ik toch steeds vaker begon te luisteren, konden het album en Jeff Buckley zelf me nog steeds niet echt intrigeren. Drie maanden daarna vond echter een dramatische ommekeer plaats in mijn gedachten over Jeff Buckley. Waarom? Ik onderging mijn eerste break-up. Om te zeggen dat Grace in die tijd een impact op mij heeft gemaakt is zeer zacht uitgedrukt. Dat album had me net zo goed met een vrachtwagen kunnen aanrijden, het effect zou vergelijkbaar zijn. Vooral de teksten raakten me op een manier die ik eerder nog niet had gevoeld. Ik denk dat de meest positieve kant van mijn gebroken hart was hoe ik nu totaal kon opgaan in muziek die ik daarvoor nooit op die manier begreep. Als voorbeeld even een stukje uit Lover, You Should’ve Come Over:
It’s never over
All my blood for the sweetness of her laughter
It’s never over
She is the tear that hangs inside my soul forever
Gevloerd. En ik kan zo nog 10 stukjes tekst geven waarvan mijn ogen spontaan beginnen te tranen. Ook staat de manier waarop Buckley wisselt tussen majeur en mineur de tekst perfect bij en de meeste nummers zijn geschreven met veel variatie in de coupletten en refreinen waardoor het interessant blijft om te luisteren. De opbouw in de tekst, muziek en de vocalen van Buckley, die prachtig uiteenlopen (hij had een bereik van 4 octaven!) tussen rustgevend laag en geëmotioneerd falsetto, maken de nummers echt een ervaring.
Ik weet niet wie het hart van Jeff Buckley dusdanig heeft gebroken dat het hem heeft geïnspireerd dit album te schrijven, maar ik zou dit persoon toch willen bedanken omdat de muziek die ervan gekomen is mij zo heeft geholpen.
