Misschien is het raar om een band die niet meer bestaat te kiezen als artiest van de maand. Hun officiële afscheid wa twee weken geleden. Toch voelt het voor mij passend om ze toch nog even in het zonnetje te zetten. Dus hierbij mijn kleine ode aan EUT.
EUT is een band die in 2016 is gevormd op het conservatorium van Amsterdam. Een van hun eerste echte optredens was dan ook hun afstudeer concert in Bitterzoet, waar ze ook hun afscheidsconcert hielden. In 2017 kwam hun eerste single Supplies uit en het werd al snel opgepakt door 3FM. Naar mijn mening heeft Nederlandse indie pop/rock een apart randje , met voorbeelden als Go Back To The Zoo, De Staat, Pip Blom, Personal Trainer, 4B2M en POM. Ik kan nog wel even doorgaan. EUT past perfect in dit groepje Nederlandse indie-acts. Hun eerste volledige album Fool for the Vibes kwam uit in 2018 en datzelfde jaar speelden ze op Noorderslag, waar ze de prijs voor de beste act wonnen. Op dit moment is It’s Love (But It’s Not Mine), een single van hun tweede album, hun populairste nummer.
Slechts anderhalve maand voor hun afscheid hebben ze hun derde en direct ook laatste album uitgebracht. Dit is een album dat tijdens de lockdown is gemaakt en het voelde voor de band als een hele opgave, in plaats van iets waar ze echt graag aan wilden werken. Ondanks het minder goede gevoel over het proces is de band wel van mening dat hun laatste plaat hun beste is en dat ze met een gerust hart kunnen stoppen op hun hoogtepunt.
Ik heb zelf EUT nu drie keer kunnen zien. De eerste keer was op Appelpop 2019. Ik had eigenlijk een enorme afkeer voor ze omdat ik steeds een klein stukje van Bad Sweet Pony hoorde op Spotify als reclame. Na een tijdje accepteerde ik het nummer wel. Toen heeft mijn beste vriend mij meegenomen naar hun show en die band was zo veel meer dan dat ene nummer. Vanaf toen ben ik groot fan geworden van hun eerste album, waar ik nog steeds het meeste van kan genieten.
De tweede keer was in PAARD in Den Haag. Dit was tijdens de lockdown bij een 3FM lockdown show. Het was een absurde sfeer. Iedereen zat te kijken naar een extreem energieke indie band waarbij je het liefst rondjes wil dansen en springen door de zaal, maar dat mocht niet. Mijn beste vriend en ik zaten op het balkon in het hoekje dicht bij het podium, enorm mee swingend op onze barkrukken. Het leek alsof heel veel mensen in de zaal EUT helemaal niet kenden en het was duidelijk dat Megan de Klerk (vocals) erg blij was met ons. We kregen achteraf nog een opmerking van haar dat ze zo van ons genoot omdat we wel mee aan het dansen waren.
De laatste show die ik van hun heb gezien was misschien wel de speciaalste. Dit was namelijk hun afscheidsconcert in Bitterzoet. Ik wist eerst niet of ik daar heen zou gaan, maar toen er nog kaarten beschikbaar bleken te zijn heb ik direct diezelfde vriend opgetrommeld en kaartjes gekocht. Vanaf het eerste nummer was het duidelijk dat de show geen treurige avond zou worden. Het zou niet veel anders worden dan dansen en genieten van een band die toch best veel heeft betekend voor de Nederlandse indie-scene. Ik hoopte enorm dat ze gingen afsluiten met Tygo Dex, wat al jaren mijn favoriete nummer van ze is, maar daar kozen ze niet voor, waar ik achteraf blij mee ben. Ze sloten namelijk af met It’s Love (But It’s Not Mine), wat een uitbarsting van energie en waardering met zich meebracht. Plotseling ontstond er een ‘spring/moshpit’ bij het laatste nummer van de show om nog even al dat enthousiasme voor deze band er uit te gooien. Nog geen minuut nadat de hele band van het podium af gestapt was kwam Megan de Klerk snel het publiek in gerend om de hele eerste rij een knuffel te geven en vervolgens bij bijna iedereen even “Hoi” en “Bedankt voor het komen” te zeggen.
Het is eigenlijk best wel raar. Je beseft pas wat je mist zodra het er niet meer is. Nu is deze band pas een week weg, maar toch vind ik het ongelofelijk jammer. Stuk voor stuk zijn het fantastische muzikanten en hele leuke mensen. Ik wens ieder bandlid van EUT het allerbeste met hun aankomende projecten en ik twijfel er niet aan dat ze allemaal fantastische muziek gaan maken in de toekomst. Stiekem hoop ik nu al dat ze ooit een reünie optreden zullen doen.
Geschreven door Noah Lefébure
