Het kan lastig zijn om te accepteren dat alles verandert. Net, nu en zometeen, drastisch, subtiel of onzichtbaar. En als de dingen zelf niet lijken te veranderen, doet onze blik of denkwijze dat wel. Je hebt nu een ander gevoel bij het huis van je ouders dan je tien jaar geleden had. Misschien zijn er mensen die je eerst niet kon wegdenken uit je leven, waar je nu helemaal geen contact meer mee hebt. Omdat alles zo veranderlijk is, is het van groot belang om een anker te vinden. Muziek is hier bij uitstek geschikt voor. Het juiste fragment kan je terugbrengen in de tijd, nieuwe inzichten verlenen of troosten. Het blijft bijzonder hoe muziek zulke menselijke snaren kan raken. Het kan ook andersom beschouwd worden: misschien is het wel bijzonder hoe wij affect en emotie aan klank hebben gekoppeld. Dat klinkt heel breed, maar individueel gebeurt dat aan de lopende band. Denk bijvoorbeeld aan dat requiem op een begrafenis, of het lievelingsliedje van je moeder. ‘Ons’ liedje. Daarin ligt de schoonheid van muziek: dat het naast universele affecten ook individuele nuances heeft, waardoor elk muziekstuk voor iedereen iets anders betekent.
Ik kan tegenwoordig niet al mijn muziek van vroeger waarderen, ik ben ouder geworden. Het betekent echter steeds meer voor me. Ik voel de muziek en de tijd als ik luister, soms weet ik de tekst nog, of weet ik weer aan wie ik dacht bij dat ene stukje tekst. Bij andere muziek komt het gevoel eerst. Als ik het derde deel uit Rachmaninovs Tweede Symfonie luister, sijpelt een ogenschijnlijk ongegrond verdriet mijn oren in. Even later kan ik bedenken dat dit het stuk was dat ik luisterde toen mijn opa vorig jaar overleed.
Mensen veranderen, de muziek blijft. En daar ben ik het eeuwig dankbaar voor.
