Lieve Hucbaldianen,
Het is alweer ruim een maand geleden sinds ik samen met mijn toenmalige date een weekje in Rome ben geweest. Wat voor mij leek als een stapje richting (eindelijk) een mogelijke relatie, eindigde uiteindelijk in een periode van liefdesverdriet, omdat de verliefde gevoelens helaas niet wederzijds waren. In deze verwerkingsfase – die inmiddels een beetje ten einde lijkt te komen – heb ik een hoop nieuwe en belangrijke dingen geleerd.
Niemand komt meteen uit een dip. We hebben afleiding nodig om ons er als het ware stapje voor stapje uit te trekken. Afleiding bestaat in vele soorten en maten: de één doet het met sport, de ander met muziek, weer een ander met een stevig potje gamen, en nog fijner is misschien wel de sociale afleiding bij onze vrienden en/of familie. Want wat is er fijner om jouw frustraties en zorgen verbaal kwijt te kunnen bij mensen die naar je luisteren? Ik denk hieraan meteen aan een goede Amstelveense vriend van mij, die recent ook liefdesverdriet heeft ervaren en zijn behoefte om op mijn schouder al zijn verdriet kwijt te kunnen is iets wat ik inmiddels maar al te goed begrijp. Op zulke momenten is het ook gewoon fijn als er iemand is die naar je luistert.
Maar we kunnen het niet ontkennen: iedereen heeft een breaking point. Ik had vroeger altijd zo’n stoere jongens-mentaliteit waarbij ik nooit durfde te huilen – op de middelbare was altijd de norm dat huilen iets voor “pussy’s” was. Maar sinds die onvergetelijke studiereis naar Dublin van vorig jaar heb ik geleerd dat huilen niet alleen helemaal niet erg is, maar ook gewoon super gezond en bovenal fijn is voor je mentale welzijn. Dat is misschien ook wel de boodschap van (SPOILERS) het einde van die leuke Disney film Inside Out.
Soms is huilen gewoon echt het juiste antwoord, en misschien wel dé juiste manier van afleiding. Of je het nou in je eentje doet, op iemands schouder, in iemands armen: ga er gewoon volledig voor. Laat het gaan, gooi het er lekker allemaal uit, en haal daarna een paar keer diep adem. De rust en ontspanning die ik voelde nadat ik gewoon even een paar keer goed gehuild had om mijn liefdesverdriet was onbeschrijflijk aangenaam.
Ik heb het onderliggende verdriet van sommige pijnlijke herinneringen uit mijn middelbare schooljaren grotendeels omgezet in woede, en soms voelt het alsof dat vuur nog steeds niet uitgeblust is. En zulk vuur kan alleen geblust worden door tranen. Zonder tranen kunnen de zaadjes voor blijdschap niet groeien in jouw hoofd. Tranen zijn als het ware de sleutels om door die barrière van bijvoorbeeld opgestapelde woede heen te komen. Hoewel het makkelijk voor mij is om boos terug te kijken naar die “verspilde” week in Rome, is het gezonder en fijner om die teleurstelling eruit te huilen dan om onnodig woede op te bouwen en op te kroppen.
Daarom, lieve Hucbaldianen, wil ik dat jullie goed onthouden: het is gezond en hartstikke fijn om een keer goed te huilen. Wij en iedereen mogen er allemaal zijn – en dus ook onze emoties. Wij zijn nota bene allemaal mensen met gevoelens, en we hoeven niet bang te zijn om die gewoon te uiten als we daar behoefte aan hebben. Zie je dat iemand niet lekker in zijn vel zit of ergens mee zit, geef diegene dan een luisterend oor of een goeie knuffel. Het zijn de kleine dingetjes die enorm veel impact kunnen hebben op elkaars mentale welzijn. En vergeet nooit: nadat je gehuild hebt voel je je geheid beter, want na regen komt altijd zonneschijn.
Veel liefs! Hou je haaks, en zorg goed voor jezelf en elkaar!
Matibadraprabha [Matti] (hij/hem)
