We doen het zoals altijd: mama, deze keer vergezeld door mijn zus, stapt uit op Utrecht Centraal, we halen samen iets te eten en stappen in de trein naar Amsterdam, zenuwachtig als jonge tienermeisjes die naar hun allereerste concert gaan (trust me, I’ve been there, maar dat is een ander verhaal).
Natuurlijk heb ik deze band al vier keer gezien, natuurlijk ben ik al zo vaak in Paradiso geweest, maar toch blijft het speciaal: een akoestisch concert, waar ik altijd van droomde als ik akoestische sessies van de band op YouTube luisterde. Bij aankomst in Amsterdam zien we de rij van veraf steeds langer worden. Shit. Geen mooie plaatsen misschien. Maar goed, we mogen al blij zijn dat we een kaartje hebben: toen ik op een vrijdagochtend om 10 uur klaar zat voor mijn laptop, als een soldaat die zich klaarmaakt voor het slagveld, waren de kaartjes op het moment van het laden van de pagina al uitverkocht. Mama, concertkaartjeskoopster extraordinaire, had er wel twee te pakken. Een vriendin van haar ook, die speciaal voor ons achter de computer was gekropen.
Dus het werd een girls’ night out, niet het hele-familie-uitje waar we op hadden gehoopt. Voordat de deuren openden bespraken we de strategie: ik ga plekken zoeken, mama en zuslief regelen een kluisje en kopen limited edition merchandise voor het thuisfront. Toen ik de zaal binnenstormde –
zowel van zenuwen als van de kou, omdat ik mijn jas buiten al had afgegeven voor het kluisje – zag ik tot mijn verbazing rijen met stoelen voor het podium. Maar goed, in een vergelijkbare soldaatmodus als op die teleurstellende vrijdagochtend liep ik kordaat af op een rijtje van drie stoelen dat nog vrij was, wortelde mezelf stevig op de middelste vast en bezette de andere twee met mijn handen. Vierde rij, veel beter dan verwacht. De zaal liep langzaam vol – ik snap nu wel dat het zo snel het was
uitverkocht, aangezien de stoelen de capaciteit van Paradiso’s grote zaal zowat halveren.
Het voorprogramma, Aviv Geffen, begon. Muzikaal niet erg vernieuwend, maar wel mooi. Indrukwekkend was zijn monoloog over zijn getuigenis van het neerschieten van Yitzhak Rabin. Geffen, die uit Israël komt, gaf ons de boodschap mee van vrede tussen groepen als de Israeli’s en Palestijnen, een boodschap die indruk maakt in zo’n imposante oude kerkzaal.
Tussen de acts door verheugde mijn moeder zich over het feit dat het een zitconcert was. Voor haar en zuslief natuurlijk een uitzondering, ik ben het gek genoeg inmiddels gewend van klassieke concerten. Toch is het interessant hoe de sfeer van een popconcert meteen verandert als het
publiek en de artiesten zitten. Mag ik straks meezingen? Klappen? Drummen? Mijn armen in de lucht gooien? Hard juichen? (Spoiler: ik heb het allemaal gedaan, op gepaste momenten natuurlijk.)
De sfeer van de MTV Unplugged-plaat vertaalt zo makkelijk naar de setting van de grote zaal, al helemaal met het imposante decor (boomtakken en bladeren) en de belichting. Een prachtmoment is bijvoorbeeld het nummer ‘ Friends & Enemies,’ waarbij een warme lamp afdaalt van het plafond en
frontman Simon Neil deze een duw geeft, waardoor de schaduw van de boom op het podium continu verschuift en de eenzame gitarist binnen en buiten de spotlight valt. Biffy Clyro toont aan geen vuurwerk en versterkers nodig te hebben om de vonk met hun publiek over te laten slaan. Integendeel; Simon is des te charmanter. Hij bedankt ons in zijn heerlijke Schotse accent voor onze prachtige bijdrage aan het concert. Alle nuances van het contact tussen de bandleden zijn overduidelijk te zien. Het concert is bijzonder intiem – bassist James Johnston glimlachte enkele keren naar ons, als hij ons (te?) hartstochtelijk mee kon zien zingen. Het voelt alsof
je een repetitie van ze bijwoont.
Biffy wordt bijgestaan door vaste tourgitarist Mike Vennart en toetsenist Richard Ingram, met daarnaast celliste Susie Blankfield. Helaas waren de piano- en cellotoevoegingen aan de nummers niet altijd even goed te horen (ik miste vooral de prachtige piano in ‘Biblical’ die op de plaat zo goed
naar voren komt). Hoewel ik niet mag klagen over deze setlist (hieronder meer), had ik graag nog ‘God Only Knows’ gehoord, en misschien wat ouder repertoire zoals ‘Diary of Always,’ maar ik begrijp dat Biffy Clyro voor het grote publiek de meezingers uitkiest.
Toch kan de zaal alles meezingen, ook de cadeautjes ‘Justboy,’ ‘Saturday Superhouse,’ ‘As Dust Dances’ en ‘The Rain.’ ‘Adored’ vormt de grote uitzondering, maar slechts omdat die nog niet op plaat is uitgebracht. Nog nooit heb ik een zaal zo stil gehoord, om maar alles op te vangen van dit nieuwe nummer. De uitvoering ervan belooft wat voor de volgende plaat die Biffy gaat uitbrengen…
Toch was voor mij het toppunt Folding Stars, het meest gevoelige nummer uit hun repertoire. Ik huil wel vaker bij concerten, en voelde het ook al aankomen dat ik hier zou gaan janken. Het gaat immers
om Simons overleden moeder, en hoewel het nummer al meer dan tien jaar geleden in het leven is geroepen, maakt het nog steeds allerlei emoties los. Dat wordt ook wel duidelijk wanneer Simon midden in het nummer de muziek stillegt. Hij spreekt een meisje op de eerste rij aan, die net terugkomt met een biertje van de bar, opspringt en luid doorzingt wanneer Simon haar opmerkt. Ze was al langer een bron van irritatie voor de rest van het publiek, dus het voelde goed toen Simon zei “I’m not having that. It’s a really important song for me.” Ze begreep de hint denk ik niet, en is na
nog zo’n incident – en een flinke discussie met de beveiliging – weggehaald of weggegaan.
Het geeft wel aan hoe mooi het concert was als zelfs zo’n “fan” het niet kan bederven voor me. Het is denk ik oprecht het mooiste concert van mijn leven geweest – en ik kies mijn bijvoeglijk naamwoorden zorgvuldig. Achteraf maakte het niet uit dat ik geen drumstok of setlist toegeworpen
kreeg, omdat het al een privilege was dit meegemaakt te mogen hebben. Mocht je Biffy Clyro nog niet kennen, begin dan maar met de Unplugged plaat, en je krijgt meteen de schoonheid mee die zelfs in hun meest experimentele werk te ontdekken valt.
