Musicus van de maand: Courtney Love

Img 6074

Courtney Love is beroemd, berucht en alles daartussenin. Dat is niet de reden waarom ik deze grungezangeres gekozen heb als Musicus van de Maand. In tegendeel zelfs. Wanneer haar naam valt worden vaak Love’s imago, controversies en vooral de dood van haar man Kurt Cobain besproken, maar nooit écht haar muziek. Hierbij een korte (her)introductie van Courtney Love, The Princess of Grunge.

Laten we beginnen bij het—zij het chaotische—begin. Courtney Love, geboren in 1964 als Courtney Michelle Harrison, is musicus, actrice en songwriter. Haar eerste levensjaren bracht ze door in San Fransisco, totdat haar ouders scheidden in 1969. De moeder van Love ontving de volledige voogdij over haar dochter, nadat de vader beschuldigd werd van het voeren van LSD aan zijn dochtertje. Nadat haar moeder voor de tweede keer scheidde in 1972, besloot zij samen met haar dochter in Nieuw-Zeeland te gaan wonen. Niet veel later studeerde Love Engels en filosofie in Portland. Eind jaren ’70 vertrok ze naar Dublin en studeerde ze daar theologie. In de jaren ’80 begon Love’s muziekcarrière met het oprichten van verschillende bands en muziekprojecten. In 1988 vormde ze de band ‘Hole’, met behulp van een advertentie in een muziekmagazine, waarin het volgende stond: “I want to start a band. My influences are Big Black, Sonic Youth, and Fleetwood Mac.”
Deze band zou in een paar jaar uitgroeien tot een fenomenale alternatieve rock- engrungeband.

De muziek die Courtney Love, samen met haar band Hole, creëerde in de jaren ’90 past in drie zeer verschillende albums uit dit decennium. De allereerste, Pretty On The Inside (1991), is een ongepolijst album met tierende teksten, meer distortion dan gitaar en een heleboel woede die vrijkomt in de muziek. Pretty On The Inside werd opgevolgd door het melodischere album Live Through This. Dit album borduurt voort op de zware muziek van Pretty On The Inside, maar voegt hieraan meer dynamiek, begrijpelijkere—hoewel niet alleszeggende—teksten en af en toe een akoestische gitaar. Ondanks dat dit tegenwoordig door fans vaak gezien wordt als het toppunt van Hole’s muziek, werd het album destijds vooral overspoeld door media-aandacht met betrekking tot Kurt Cobain’s dood, Courtney Love’s roekeloze gedrag tijdens optredens en de dood van Hole bassist Kristen Pfaff. In 1999 kwam het laatste album van Hole uit, genaamd Celebrity Skin. De agressie van de eerste twee albums hebben op de derde plaatsgemaakt voor een pop vibe, hoewel de rauwe randjes nog steeds aanwezig zijn. Love bracht in 2011 nog een album uit zonder haar bandleden, maar wel onder de naam “Hole”.

De frontvrouw van Hole heeft als inspiratiebronnen onder andere Leonard Cohen, The Pretenders en Patti smith. Love heeft zichzelf gitaar aangeleerd en is tevens geen geschoold zangeres. Dit wordt haar toegeschreven als zowel een valkuil en handelsmerk. De slordig gespeelde gitaarrifjes zijn niet weg te denken uit de punk en grunge underground scene, maar komen lang niet zo goed over op grote festivals. De stem van de zogenoemde ‘grungeprinses’ is luid, vervormt en doet denken aan de ruige kelen van punkzangers als Johnny Rotten. Courtney Love’s muzikale authenticiteit ligt niet in het ‘mooie’ of ‘vakkundige’, maar in het ‘anders zijn’ en choqueren. In haar muziek wordt op tekstueel en muzikaal niveau een beeld geschetst aan de hand van het afwisselen tussen esthetische, onvolmaakte en soms zelfs verknipte afspiegelingen. Het luisteren naar de muziek van Courtney Love en haar band vergt een beetje dezelfde oren als de ogen die naar shock-art kijken: je moet de boodschap begrijpen om de kunst te begrijpen, maar er is niet altijd een boodschap.

Courtney Love en feminisme gaan hand in hand. Ze is altijd zeer uitgesproken geweest tegen seksisme, homohaat en seksueel misbruik, ook in haar songteksten. Neem bijvoorbeeld het nummer “Asking For It”, van het album “Live Through This” met daarin als refrein:

“Was she asking for it?
Was she asking nice?
If she was asking for it,
Did she ask you twice?”

Nummers zoals Miss World en Celebrity Skin zijn kritisch betreft de schoonheidsidealen voor (beroemde) vrouwen. In de jaren ’90 was het aankaarten van deze problemen nog geen gemeengoed, laat staan op de Courtney Love manier: zonder een blad voor de mond te nemen het in de microfoon te schreeuwen.

De jeugdervaringen, inspiratiebronnen, stijl en de onverschrokken persona van Courtney Love dragen allemaal bij aan de liedjes en muziekvideo’s die ze door de jaren heen heeft uitgebracht en de vele positieve en negatieve titels die de frontvrouw heeft gekregen. Het eindproduct is muziek waar je mogelijkerwijs van houdt, misschien van walgt, maar absoluut een keer gehoord moet hebben.

nl_NL