Stiekem wilde ik al een tijdje over dit album schrijven, want sinds de release van Cody Fry’s ‘Symphony Sessions’ op 21 januari dit jaar ben ik ermee geobsedeerd. Eind vorig jaar raadde een vriendin ‘Eleanor Rigby’ (een cover die Cody maakte van het welbekende Beatles nummer) aan, die ik toen al helemaal plat heb gedraaid. Ik had nooit echt de moeite genomen om de rest van zijn muziek te luisteren, maar toen diezelfde vriendin me een tijdje later liet luisteren naar ‘Underground’ en ik dat ook geweldig vond, moest ik natuurlijk zo gauw het uitkwam wel naar ‘Symphony Sessions’ luisteren. Het album bestaat uit zeven nummers/stukken waarbij pop wordt gecombineerd met orkestrale muziek. Het bevat een aantal nieuwe versies van Cody’s eerder uitgebrachte nummers, een cover en twee gloednieuwe stukken.
Eén van die nieuwe stukken is ‘Caves’, wat tevens ook het enige compleet instrumentale stuk van het album is en dient als prelude voor het volgende nummer ‘Underground’. Het heeft eigenlijk dezelfde opbouw als alle andere nummers op het album: het begint klein, werkt toe naar een enorme climax en bouwt dan weer af. Cody Fry is groot fan van de hoorn en dat is zeker te horen in dit stuk, waar dit instrument een grote bijdrage levert aan de bombastische climax.
‘Caves’ loopt dus vloeiend over in ‘Underground’, een van mijn favorieten. In een interview met American Songwriter vertelt Cody dat het nummer gaat over een jongen die geraakt wordt door een trein, wat een metafoor is voor het beseffen van hoe geweldig het leven is en hoe geweldig de liefde kan zijn. Het nummer begint klein, we horen alleen Cody met zijn gitaar. Strijkers en blazers zetten in en dan volgt de climax, die me vooral bij dit nummer echt naar een andere wereld brengt. Het nummer eindigt weer met alleen Cody en zijn gitaar en zo is de cirkel rond.
‘Eleanor Rigby’ is de derde track van het album. Het is een cover van The Beatles en bevat naast het orkest ook een groot koor die de climax hemels en overweldigend doet klinken. Cody analyseerde de tekst van ‘Eleanor Rigby’ voor een schoolopdracht en tijdens de pandemie inspireerde de regel aah look at all the lonely people hem om een orkest- en koorarrangement voor dit nummer te maken. Het nummer begint met een instrumentaal intro, dat na een kort moment van stilte groots inzet samen met het koor. Wanneer we richting het einde gaan wordt het weer klein, waarna het met een lang uitgerekte crescendo weer groots eindigt.
Na het vierde nummer ‘Sailboat’, die Cody samen zingt met zijn vriend Ben Rector volgt het zoetsappige ‘More Than The Day Before’, met een filmisch tussenstuk en einde, waar Cody me er toch een aantal hoge noten uit weet te persen! Niet normaal. Het nummer dat volgt is ‘I Hear A Symphony’. Het is een live versie, die is opgenomen in de Ocean Way Recording Studios in Nashville. Ik vind deze versie zelf iets minder dan de studioversie. Aan het eind zijn er steeds grote accenten die toch iets gepolijster klinken in de eerste versie. Echter heeft die rauwheid natuurlijk ook wel weer wat en het blijft een prachtig nummer dat zo uit ‘La La Land’ zou kunnen komen.
De laatste track is ‘Photograph’, een andere favoriet. Ook dit is een live versie die is opgenomen in Nashville. Opnieuw een liefdesliedje dat gaat over het willen blijven hangen in een herinnering en het vast willen leggen ervan. Het begint met alleen Cody die zichzelf begeleid op piano. De strijkers zetten in en vooral in het refrein klinken deze echt magisch. Het grote verschil met de eerder opgenomen versie is dat het einde wordt verlengd met een instrumentaal stuk: een vrij kort stukje wals dat weer zo uit ‘La La Land’ zou kunnen komen.
‘Symphony Sessions’ is wat mij betreft een no-skip album met zeven prachtige orkestrale werken. Cody heeft ook van een aantal van de nummers op dit album een video gemaakt waarin hij uitlegt hoe ze gemaakt zijn, wat als je geïnteresseerd bent in orkestratie en componeren super interessant is! Ik kan het album dus zeker aanraden, vooral wanneer je van filmmuziek/orkestrale muziek houdt.
