Ik was nog net geen zestien, maar had al grootse plannen voor de komende schooljaren: naar zo veel mogelijk concerten en festivals gaan om niets te missen. Eindelijk had ik mijn muzieksmaak gevonden en had ik genoeg geld bij elkaar gespaard om in ieder geval naar een aantal leuke bands te gaan in de lente. “2020 wordt écht mijn jaar!” heb ik vaak zat tegen mijn ouders gezegd. Je sweet sixteen is niet voor niets sweet. Voordat alles naar de diepte ging had ik via de radio nog kaartjes weten te bemachtigen voor Mura Masa op 29 februari, daarna was ik van plan om echt zeker weten meer concerten te bezoeken. Maar helaas, jullie weten inmiddels wel hoe dat is afgelopen…
Tiel, vrijdag 13 september 2019
Als allereerst op mijn agenda stond Appelpop. Samen met mijn moeder (want je mag nog niet alleen!) had ik een paar bandjes uitgezocht om te bekijken op vrijdag. In de namiddag had ik Inhaler gezien, waar ze als beginnelingen nog houterig op het podium stonden. Ondanks de koele uitvoering heb ik mee zitten blèren op My Honest Face. Na een véél te duur frietje genoot ik op een heuveltje van de ondergaande zon en MEROL, die een paar meiden op het podium trok om een kleinste reet wedstrijd te houden.
Toen het donker was kwam de sfeer er echt in en werd het gezellig (zie ook: te gezellig) druk. Mensen liepen als mieren heen en weer tussen de podia, ik werd er bijna knettergek van. Gelukkig zijn er altijd hoekjes achter de food trucks om je te verstoppen. Iets voor tienen was het tijd voor het hoogtepunt van de avond: De Staat. Nadat ik me naar het midden had gesneaked door tussen alle lange benen door te lopen begon het dansen en springen al. Na een paar nummers zag ik een paar meter verder de mensen uit elkaar gaan en er ontstond een kleine cirkel. Naïef dat ik was sprong ik er gewoon in. Dat was misschien de beste beslissing van mijn leven.
Kolkende mensenmassa, slingerende armen. Een elleboog hier, een voetstamp daar, je bril vasthouden voordat die van je neus afvliegt; je wordt geabsorbeerd in de menigte totdat iedereen één hoopje mens is. Je helpt gestruikelden van de grond, je houd je handen omhoog voor de crowdsurfers, je rent duizend rondjes tijdens Witch Doctor. De rest van het concert stopte de wirwar niet. Ik voelde een euforie en verbintenis die ik nog nooit eerder had gevoeld. Een soort thuiskomen zo te zeggen. Jezelf compleet verliezen in de menigte en je frustraties eindelijk ongestoord kwijt kunnen. Het was onvergetelijk, ik werd wakker geschud sindsdien ben ik niet meer de kleine Janna die een beetje heen en weer zou dansen bij alle concerten die ze nog wilde bezoeken.
Mijn moeder werd ook per ongeluk meegesleurd; 51 jaar oud en ze deed het beter dan sommige dronkenlui. Vroeger had zij al ‘’gepogood’’ (zo heette dat blijkbaar) bij onder andere Nirvana, Pearl Jam en Fugazi. Ze ging door haar enkel toen ze 27 was en toen zwoor ze het moshen volledig af, omdat ze “te oud” was. Ik heb afgelopen april mijn knie ontwricht bij Fontaines D.C. Zo moeder zo net niet dochter, want ik ga gewoon door!
Nadat het concert rond 23:00 afgelopen was lag de tent er al snel verlaten bij. Hier en daar zag je een gesneuvelde lage All Star of Vans schoen liggen, het was onbedoeld slim van me geweest om mijn leren laarsjes aan te doen. Met pijn in alle ledematen ben ik na een propvolle pondtocht naar de auto aan de andere kant van de rivier gestrompeld. Nadat ik thuiskwam kon ik urenlang niet slapen omdat de muziek nog steeds in mijn hoofd doordreunde. De ochtend daarna zei ik tegen mezelf: Dit ga ik blijven doen totdat ik he-le-maal grijs ben en daarna nog steeds.
